|
Costa Rica 2006/2007 |
|
|
We zijn weer
twee weken naar
Costa Rica geweest. Hier volgt een verslag van onze
reis. Let op: dit verslag is oud. Prijzen kunnen veranderd zijn.
|
www.NatureAir.com
|
| Dag 1:
zondag 24 december Schiphol om 7:20h. Gebracht met de auto door Timo's zus die dichtbij woont; heerlijk. Geen gedoe met stressen in een trein of zo. Van medewerkers van Schiphol kregen we meteen bij de deur al het veelbesproken transparante zakje voor vloeistoffen. Ik haal hiervoor alvast mijn handbagagetas leeg (tandpasta, lenzenvloeistof, Labello, enz) en bij de bagage-incheck zie ik dat vuurwerk niet toegestaan is. Jammer want ik wilde sterretjes meenemen voor oud&nieuw. Dan maar niet. We vliegen met Delta Airlines. Dat wordt onze eerste ervaring met deze maatschappij. Op internet hebben we positieve en negatieve reacties gelezen, onze ervaringen waren uitsluitend positief. Vlotte afhandeling van het boarden door gebruik van instapzones (eerst de businessclass, dan van achter naar voren, zodat je niet eindeloos staat te wachten op iedereen) en op je stoel ligt meteen een kussentje, een dekentje, een setje oordoppen en een aparte stekker waarmee je deze oordoppen ook thuis kunt gebruiken. Dat was bij Martinair 2 jaar geleden wel anders! moesten we die spullen kopen voor $2 per stuk. Verder kregen we direct na het opstijgen een zakje met daarin een setje gele oorpluggen en een oogmaskertje. Ook een menukaart ontbrak niet. |
 De televisieschermen waren groot en er werden vluchtupdates gegeven in de vorm van plattegronden, hoogte, snelheid, plaatselijke tijd op plek van bestemming en resterende vluchttijd. |
.jpg) |
Onze
vlucht is met één tussenstop in
Atlanta. De tussentijd is ruim 4,5
uur en dat is lang. Maar hierdoor hebben we natuurlijk geen last bij
vertragingen. Met een half uurtje vertraing vliegen we van Atlanta naar San Jose. Vorige keer
hebben we al gemerkt dat het vliegveld veel dichter bij Alajuela
ligt dan bij San Jose. Dat terwijl het kleine vliegveldje Tobias
Bolaños (ook wel Pavas) weer veel dichter bij San Jose ligt. We willen niet 's nachts nog lang in de auto zitten, vandaar dat we de eerste nacht slapen in een hostel in Alajuela: Hotel Tropical Alajuela. (Dit hostel bestaat nu niet meer.) Wij betaalden $ 15 PerPersoonPerNacht = pppn voor een slaapkamer met gedeelde (warme) douche en toilet. De eigenaar Alonso Arburola heeft een superautootje: een 33 jaar oude Volkswagen, met en geweldig interieur! De ramen kunnen eruit en hij rijdt als een trein. Omdat het vliegveld zo dichtbij ligt is de rit gratis, inbegrepen bij een nacht. Het avontuur begint. We krijgen een kamer die niet naast de (best drukke) weg ligt, maar er is een stapelbed en los bed. Niet erg dat we niet in één bed liggen, we zijn moe. |
|
Dag 2: maandag 25
december 2006 Kerstmis Gelukkig best laat wakker, 8 uur. Valt nog mee met dat tijdsverschil. Het is hier 7 uur vroeger dan in Nederland. Gratis ontbijt; roerei, banaan, aardbeien-yoghurt. Ik eet weinig want straks om half twaalf hebben we onze eerste binnenlandse vlucht. Ik heb last van reisziekte en ik wil niet ziek worden. Meneer Arburola
is een geweldige gastheer voor zijn hostel en voor het land. Spreekt
erg goed Engels. Hij vertelt zijn verhaal over 12 jaar werken als
gids in Nationale Parken en er dan ineens op een dag achterkomen dat
het bedrijf waar hij werkt failliet is. Nu doet hij waar hij van
houdt en dat kun je merken. Hij houdt van het land en het leven. Hij
heeft een stuk land gekocht, nog dichter bij het vliegveld, en de
vergunningen voor een nieuwe hostel zijn al geregeld. |
 |
 Zo was onze route: eerst van San Jose naar La Fortuna (Arenal Vulkaan), daarna een busje-boot-busje tour over het meer naar Santa Elena. Met de bus weer naar Alajuela en vanuit daar een retourtje naar Simone in Drake Bay. De vlucht valt op zich mee, half uurtje, maar mijn maag trekt het toch niet. Bij het dalen en daarna de landing wordt ik ziek. Ik baal als een stekker, zeker omdat ik het bíjna gehaald had. |
|
| Bij de
landingsbaan van Arenal staat een busje klaar dat ons vervoert. Ik
riep nog even dat de eigenaar van
Cerro Chato Lodge ons zou ophalen,
maar de man zegt dat hij ons daar zal afzetten. Prima. Jammer: Meneer Miguel Zamora van Cerro Chato Lodge kwam ons wél ophalen, alleen hij was 5 minuutjes te laat. Uiteindelijk kwam alles dus dubbel goed, want de eerste taxi wilde ons laten betalen, maar dat hoefde nu niet. Wat een lief huisje met badkamer voor ons alleen! Kost maar $ 16 pppn. Schoon, fijn bed, plafondventilator, warme douche. Ontbijt $ 3. We gooien onze spullen neer, want we moeten beslissen of we vanmiddag iets willen doen. Het broodje van Meneer Arburola werd onze lunch en we gaan meteen met de andere gasten mee in het busje. Er zijn verschillende pakketten die aangeboden worden. We doen de wandeling rondom de Arenal en daarna één van de hotsprings (zwembadcomplex met water dat natuurlijk verwarmd wordt door de hete bodem rondom de vulkaan)) met diner. |
 |
|
|
|
 |
Even een beetje
achtergrond info over die Arenal Vulkaan, van
www.vulkanen.nl. De 1633 m hoge
Arenal is misschien wel de mooiste en actiefste
vulkaan
ter wereld. Het is een echt prototype van een
vulkaan;
zijn bijna perfecte
kegelvorm
kan men al vanaf ver herkennen, vaak spuwt de
vulkaan
blokken
lava
en (g)aswolken de lucht in en door zijn luid gerommel is er geen
twijfel aan, dat hij nog lang niet tot rust gekomen is. Deze
vulkaan
is niet alleen de actiefste van het land, maar behoort tot één van
de actiefste van de hele aardbol. De laatste grote
uitbarsting was op 29 juli
1968. Met een beetje geluk kun je tijdens een zeldzame heldere nacht
de
erupties
zien. Nou, wij hadden die dag geen geluk: zoals bijna altijd was de top in wolken gehuld. Ook 's avonds geen lava gezien. WEL hebben we hem twee keer horen rommelen! Het klonk als een soort bulderend onweer. De wandeling in het Nationaal Park rondom de Arenal vulkaan was super! We hadden ongeveer 3,5 uur de tijd. Bij het Nationaal park krijgen we een pak koekjes en flessen water mee van Miguel. De wandeling gaat door een gebied van (niet inheems) metershoog riet, daarna zie je ineens op een bepaalde hoogte het landschap veranderen in regenwoud (met mos op de bomen en al) en dan nog wat hoger loop je ineens over oude lavabrokken van de eruptie uit 1968. De uitzichten waren schitterend. Het grootste gedeelte van de route liepen we zonder anderen, maar hierboven waren we niet alleen; Amerikanen, Indiërs en natuurlijk Nederlanders (hoe kan het ook anders) liepen hier ook rond. |
| En dan
de hotsprings. Heerlijk. We gingen naar Baldi (hier
zijn prijzen, het menu en foto's te zien). Het diner was
in buffetvorm en was zeer uitgebreid en lekker eten. Het is er supergroot en er zijn tientallen verschillende baden met verschillende temperaturen. Er wordt gezegd dat Tabacón nog mooier en groter is, maar ik vraag me af of je dan wel alles gezien kan hebben. Het was avond maar er waren geen muggen of andere beestjes te zien en het water was zalig. Het leek wel alsof het zachter en vloeibaarder was dan Nederlands water. Timo kan sowieso uuuuren zwemmen, ik krijg snel rimpels en dan wil ik op het droge. Waar ik niet bij stil had gestaan: in de zwembaden en sauna's in Nederland kom je uit een warm buitenbad in de kou terecht en kun je lekker afkoelen (of je gaat in een fris dompelbad). Hier is het buiten ook warm! Hoewel het Kerstmis was, en dus de drukste tijd van het jaar, waren er 's avonds maar weinig mensen in het bad. Dat was erg prettig. Rond 21 uur werden we weer opgehaald en naar onze lodge gebracht. De hele middag en avond, inclusief transport, entrees en handdoek: $ 55 pp. De handdoeken waren op borg van $ 10 en Het kluisje kostte nog $ 5. We kregen een bandje om onze pols dat aangaf waarvoor betaald was. |
 |
 |
Terug in ons huisje
werden we verwelkomd door een legertje mieren. Welkom in de jungle. Ze zaten overal in de
slaapkamer. Vooral op de grond bij de deur en ook in ons bed!! We
hebben er tientallen doodgemaakt en de kier onder de deur gedicht
met een shirt. Ze waren niet bijzonder op onze zoetigheden uit, want
die zaten in een tas die niet eens aangeraakt was.
24,5 °C om 22:30 uur. Lekker bed. Dag 3: dinsdag 26 december 2006 Bij het ontbijt werden we gewezen op de luiaard die hier al 2 weken woonde. Hij had een boom uitgezocht om in te slapen en eten, maar hij betaalde helemaal geen huur, grapte Miguel! De luiaard is een zeldzame verschijning, voornamelijk omdat deze op maar weinig plekken voorkomt en ook nog eens heel goed gecamoufleerd is. Net na het ontbijt begon deze luiaard aan zijn tocht naar beneden! Hij moest zijn behoefte doen. We hebben foto's en filmpjes gemaakt van zijn tocht naar de grond. Hij heeft een groene kleur vanwege bacteriën en algen in zijn vacht. |
| En ook al
was het uitchecken om 10 uur, onze bagage mocht gewoon in de receptie
staan, omdat wij die ochtend nog de wandeling naar de
waterval
gingen maken. Pfoe en dat was me een klim!! Ongeveer een uur lopen: eerst over de openbare weg (lees: 3 meter breed en met grind bekleed) en bij de ingang van het parkje dat erbij hoort (betalen: $ 7 pp) denk je dat je er bijna bent. Neen. Je moet nog een hele afdaling doen van een steile helling, waardoor het bijna allemaal trappetjes zijn. Heftig was het. Maar MOOI. En omdat het zo warm was, die klim en de afdaling, hebben we nog even een verkoelende duik genomen in het water. Geen handdoek mee, dus drijfnat weer in de kleding.. Hier waren best wat mensen, (ook weer Nederlanders) vooral omdat het grootste gedeelte van de weg per auto of touristenbusje afgelegd kan worden. Maar zij hebben vast niet gezien wat wij op de terugweg zagen. |
 |
 |
De vulkaan Arenal is zoals gezegd bijna
altijd in de wolken. Als het niet de normale wolken (vanwege de
hoogte van dat ding) zijn, dan zijn het wel zijn eigen gaswolken die
om de kegel hangen. Toch hebben wij geluk gehad. De terugweg was best redelijk te doen (want eerst de klim naar de entree, daarna uitsluitend afdaling naar lodge) dus wij liepen rustig de weg af. We hebben zelfs een lift afgeslagen van een Spaans sprekende heer met een pick-uptruck. De berg die we naast ons zagen, leek me eerst het kleine buurmannetje van de Arenal, namelijk Cerro Chato. Maar toen de meeste wolken optrokken, zagen we dat het toch echt Arenal zelf was. En toen werden de wolken ineens sluierbewolking en konden we de veel besproken perfecte kegelvorm bekijken. GEWELDIG! We waren rond 13:00h weer terug en nadat we geld hadden gepakt hebben we nog even gegeten bij het lokale restaurant: La Caratara (betekent: Waterval) Hier kosten een biertje, water, groentesoep en spaghetti samen $ 7) |
| Om 14:30 werden we door
een (inmiddels welbekend) busje opgehaald voor ons vervoer naar de
volgende plaats. We doen de
Jeep-Boat-Jeep tour, waarbij we al
gewaarschuwd waren op het internet dat het eigenlijk nooit een jeep
is. Gewoon een busje. We hebben de tour geboekt via meneer Zamora en
het kost ons $ 20pp, van deur tot deur. Let op: je kunt de tour
overal boeken, je krijgt overal hetzelfde, maar de prijs kan ANDERS
zijn. Wij hebben onze volgende nacht
geboekt bij Tina's Casita's in Santa Elena. Daar is een nevelwoud in
de buurt met een hangbruggen parcours door de toppen van de bomen.
Dat moet ik zien. De bootreis stemt me bezorgd: als ik maar geen reisziekte krijg! Het is een supermooie tocht! Het water is rustig en de uitzichten prachtig. We glijden door het water en de zon brandt op ons gezicht. De heuvels veranderen van oerwoud naar hobbit-achtige bergen van groengroenergroenst gras met struiken en boompjes. Schitterend. Aan de andere kant van het meer staat onze volgende bus te wachten en deze brengt ons via de moeilijkste bergweggetjes naar Santa Elena. En hier waait het. HARD. |
 |
 |
Tja,
Tina's Casita's.
We hadden het ook kunnen weten: $ 7 pppn is te weinig geld om
er ook echt kwaliteit voor te verwachten. Maar ja, we wisten
niet beter. Nu wel. We hebben de tour hier naar toe geregeld via Cerro Chato Lodge en ik heb Miguel Zamora betaald. Alleen ben ik vergeten het bonnetje mee te nemen. Dit werd me ook niet verteld trouwens. Dus toen we bij die casita's aankwamen, wilde de luiaard-achtige slecht Engels sprekende receptionist Freddy onze bon zien. Had ik niet. Dus hij heel moeilijk viavia naar Miguel gebeld en toen was het goed. Nou nou, wat een gedoe. Dan maar naar de kamer met onze spullen. Een klein kamertje, zag er wel grappig uit: niets anders dan twee bedden pasten erin. En de lakens waren van dezelfde stof als de gordijnen. Het is hier koud (16°) en het waait HARD (Had ik dat al gezegd? HARD) en er is alleen een lakentje en een rare (paarden)deken om onder te liggen. Nou ja, het is maar voor een nacht. Luiaard Freddy heeft een HangbruggenTour (skywalk) voor ons geregeld (nadat hij eerst de canopytour had gebeld.. zucht). We eten bij een nabij restaurantje. Ze kunnen hier geen Engels, maar ze kunnen wel koken! We eten kip met rijst en een cola/biertje. Kost $5 pp. |
| Dag 4 woensdag 27
december 2006
Ik slaap slecht vanwege
de wind. En 's nachts om 4:30h word ik wakker van de jeuk. Hey, het
is veel te koud om mijn benen buiten bed te hebben en gestoken
worden door de muggen, dus als mijn benen in bed zijn, en ik heb
bultjes gekregen, dan ZITTEN ER DUS BEESTJES IN HET BED!!! |
 |
 |
De
Selvatura Skywalk
($ 15 pp voor studenten incl vervoer)
is een tour door het regenwoud via hangbruggen (dalen) en paden (bergen) Ik kan hier wel proberen uit te leggen hoe mooi het was, maar dat gaat me nooit lukken. Dit is iets wat je zelf moet zien. Foto's geven nog niet de helft van de schoonheid weer. Het was echt alsof ik in een sprookje rondliep. Elfjes en hobbits konden zomaar tevoorschijn komen, wat een stilte, wat een rust. Alles was groen, op de bomen zat mos, ze waren zacht, om te aaien.Ik kan alleen maar zeggen: als je een reis door Costa Rica maakt, mag je dit niet missen. De route over de hangbruggen duurt volgens de receptioniste van Selvatura ongeveer 1,5 tot 2 uur. We moeten dus doorlopen want het is 9:00h en de bus gaat terug om 11:00h (en de volgende om 13:00h). Maar zelfs met redelijk rustig lopen waren we netjes om half 11 terug bij de ingang. Nog een keer naar de eerste hangbrug terug gelopen, kwartiertje rondgehangen (haha) en daarna weer terug. |
| Na ons sprookje gingen
we terug naar het dorpje Santa Elena en we worden in de hoofdstraat
afgezet. Hier zijn we nog niet geweest en we kijken even rond. De
grote rugzakken staan nog veilig in Tina's Casita's, maar wij
blijven daar geen minuut langer. De bus richting San Jose gaat
iedere dag om 14:30h. Dat zouden we zelfs vanmiddag nog kunnen halen. Het internetcafe is redelijk goedkoop $ 2 per uur, en met de Lonelyplanet en een plattegrond van heel Costa Rica gaan we er eens goed voor zitten. Ik ben al snel zenuwachtig, want als we hier niet blijven, waar gaan we dan naar toe? Timo blijft heel fijn rustig en neemt de beslissing: we gaan nog één nacht in Santa Elena blijven (in een duurder hotel, waar we goed kunnen slapen) en morgen nemen we de bus. We bellen meneer Arburola van het Alajuela Tropical Hostel dat we toch wel willen ingaan op zijn Kerst-aanbod: 3 nachten voor de prijs van 2. Het is prima en hij haalt ons morgen op bij het vliegveld waar de bus stopt! Fijn, dan weten we dat het goedkomt. Nu eens kijken waar we kunnen pinnen. |
 |
 |
Zoekend naar een pinautomaat (ATM) met
dollars, heb ik gezien dat we al twee keer langs een midrange hotel
zijn gelopen waarover gesproken wordt in de Lonelyplanet. We slaan
het weggetje in naar
de Quetzal Inn, en een meneer (heette
hij nou Francesco of Fredrico?) staat ons gastvrij op te wachten.
Heerlijk dat iedereen hier Engels spreekt! Ik heb mijn boekje Hoe&Wat
in het Spaans nog niet éénmaal hoeven opzoeken.
De kamer direct hier vooraan met
balkon is (onder andere) nog vrij. We kijken binnen en we zien twee
heerlijke bedden (1pers en 2pers), mooie badkamer, warme dekens,
dichte ramen en een schuifdeur naar het balkon. Hij kost ons $ 45
voor een nacht. Deal. |
| Alles wat we nodig
hebben zit hier op loopafstand van het hoofdstraatje. Met nieuwe
Colones, een slaapplaats voor vannacht, een mailtje naar meneer Arburola
en een buskaart voor morgen op zak, lopen we heerlijk relaxed naar
Tina, of eigenlijk Freddy, om onze rugzakken op te halen. Er is een wasservice bij de Quetzal Inn! We geven de tas met was en zij geven hem straks schoon weer terug. Heerlijk. Onderweg nog even langs de megagrote supermarkt om water te kopen in een fles (toch fijner) en koekies en wattenstaafjes (dat soort dingen vergeet je altijd mee te nemen en je hebt ze nog meer nodig dan in Nederland vanwege water in je oor bij het zwemmen). Daarna lekker relaxen op onze kamer tot het donker is en ik honger krijg. We eten bij Bugy's tegenover de kerk. Twee biertjes, een colaatje en lekker allebei een tomatencreme soep. Dan heb ik nog extra honger en neem ik een pizza-slice supreme. Totaal kost dit ons $ 15. Nog even internetten en nou lekker slapen in ons warme grote bed. |
 |
.JPG)
 .JPG)
.JPG) |
Dag 5 Donderdag 28 december 2006 Lekker geslapen en nu ontbijten.Ze maken hier de traditionele rijst en bonen, maar voor ons (suffe touristen - inbegrepen bij de overnachting.) gelukkig ook koffie en sinaasappelsap, fruit (ananas, meloen, banaan) toast en roerei. Heerlijk want elke ochtend nasi... Ook vandaag laten we onze tassen achter en we doen een koffietour! Leuk voor een koffiedrinker als Timo, en zelfs een niet-koffiedrinker als ik houd ervan (vanwege leuke feitjes en weetjes). De tour is amper een half jaar geleden begonnen en de gids is leuk. Goed Engels, leuke grapjes en een interessant verhaal. www.donjuancoffeetour.com. Kost $ 20 voor studenten, en duurt van 10 tot ongeveer 12 uur. Daarbij krijg je een rondleiding door de plantages, van besje tot boontje, gedroogd, verveld, gebrand en verpakt. En daarna zoveel koffie als je wil. Of sap in mijn geval. Een schattig detail: het is een klein bedrijfje, dat werkt met fair-trade handel. Dus de plukkers krijgen meer loon dan bij de grote boze concurrent. En van het geld dat ze verdienen met de tours, hebben ze recentelijk een machine aangeschaft, die mechanisch de boontjes uit de besjes drukt. Dat deden ze namelijk eerst handmatig! Leuk. |
| Na de koffie hebben we
nog dik 2 uur om te vullen voor de bus vertrekt naar Alajuela.
Tegenover de Esperanza Supermarkt (bekend punt hier in Santa
Elena) is een leuk restaurant, op de eerste verdieping. Het heet
Morpho's en zij hebben een geweldig interieur (zie hiernaast). Die
stoelen zijn zwáár! Ons middagmaal; spaghetti en cola voor mij, schnitzel-achtige steak en biertje voor Timo: $ 17,70. De souvenirshop verkoopt ook koffie. We gaan tóch DonJuan koffie kopen als souvenirs. Kost hier hetzelfde als in hun eigen shop. We gaan even ergens langs de kant van
de weg zitten en de dame die eergisteravond kip met rijst voor ons
maakte, komt even gezellig kletsen. Wij kunnen geen Spaans, zij geen
Engels, toch babbelt ze met een grote glimlach tegen ons, als of we
haar allerbeste klanten zijn. Wat een vriendelijkheid en
hartelijkheid kom je hier tegen. Geweldig.
|
.JPG) |
.JPG) |
Om 14.15 staan we klaar bij de bus.
Achteraf weten we niet precies meer hoe het gebeurde, maar we
gooiden onze tassen in een bagagevak onderin, nadat de chauffeur
riep dat deze bus naar San Jose gaat. Klopt, en wij stappen
vroegtijdig uit: in Alajuela... Tenminste, dat was allemaal de bedoeling. De busrit was goedkoop: nog geen $ 5 pp. De busrit was ook slopend. Er is namelijk geen fijne geasvalteerde weg, maar hetzelfde soort grind-gravel dat overal op de weg ligt. De weg is ook niet breder dan normaal, terwijl de bus een normale (lees grote) touringcar is. Je hebt dus bijna 2 uur lang aan de ene kant een stijle wand omhoog, aan de andere kant een ravijn. Geen hekwerk of iets in die trant. En als er tegenliggers zijn? Dan gaat de één of de ander naar achteren tot het wel past. Het is de eerste 5 minuten geweldig (Wat een avontuur!) de volgende 5 minuten nog te doen (Nou het kost maar $5.) en de rest van de tijd oervervelend (Waar blijft dat asfalt? Ah, daar is een betere weg. En daar rijdt een SLAK, waar de bus achterblijft. Fijn). Maar het uitzicht is steeds veranderend en steeds verbluffend. |
| Na het intreden van het
donker merken we dat er steeds mensen op de 'stopknop' drukken en de
bus verlaten. We weten niet of de bus dan wel automatisch stopt bij
de luchthaven, of dat we dan óók op een knop moeten drukken. Om
ongeveer 19h roept er iemand Juan Santamaria en dat is ons teken. We
stappen met de chauffeur mee naar ons bagagecompartiment. Hij zegt:
neen, die is voor San Jose. Ja, wij zitten wel in de bus náár San
Jose, maar we willen híer eruit en we willen onze bagage. Nee, het
compartiment voor Alajuela (dat is hier) is leeg. Ja, maar onze bagage
zit dáár in. Nee, want dat is voor San Jose. Deze discussie gevoerd
door een niet Engels-sprekende chauffeur die de bagage van onwetende
reizigers in de bus wil beschermen tegen dieven zoals wij, en twee
onwetende reizigers naast de bus die niet wisten dat er
verschillende compartimenten waren voor verschillende eindpunten!!
AARG. De chauffeur loopt al weer naar de voorkant, als ik gewoon zelf
de deur wil openen. Maar Alonso, onze vriend en gastheer in Alajuela,
staat al met zijn superauto op ons te wachten en helpt ons. Zucht.
Dank. Fijn naar zijn Alajuela Tropical Hostel en morgen zien we wel verder. |
.JPG) |
.JPG) |
Dag 6; vrijdag 29 december 2006 Hoera, ons heerlijke stapelbed was nog vrij en Alonso leek echt blij om ons te zien. Even langs een supermarkt om wat te eten te halen en daarna doorgegaan naar zijn Tropical Hostel. Plan gemaakt voor vandaag: met twee andere gasten naar een canopytour, de Poas Vulkaan en een mega-waterval. Ben benieuwd met welk vervoer we gaan: echt met zijn vijven in die VW? Jep. De andere gasten zijn een stel uit Alaska. Heel anders dan Nederland dus we kunnen van die stomme vragen stellen als: 'Is het bij jullie echt soms 24 uur daglicht of 24h donker?' Gaaf. De Canopytour begint om 9 uur en is een ervaring. Ik zeg het zo, omdat er mensen zijn die het ge-wel-dig vinden, en ik vind het maar zozo. we gaan helemaal beveiligd met een tuigje om je kont, hangend aan een katrol over een staalkabel die tussen boomtoppen is gespannen. Het gaat hoog en snel en ik houd daar niet zo van. Het is duur: $45 pp en we doen er ongeveer 2 uur over. De Poasvulkaan daarentegen, vind ik echt SUPER. Een werkende vulkaan, die op dit moment een wit meer heeft, door chemische reacties in het water. Het is een soort van borrelende champagnefles maar er zit een stevige kurk in. Dus niet echt gevaarlijk, maar wel spannend. Blijkbaar is een maand geleden het park nog enkele dagen dicht geweest vanwege mogelijk gevaar. Entree: $7 pp We hebben geluk, want als we aankomen zien we nog heel goed het mooie witte meer, maar nog geen 10 minuten daarna rollen er wolken over de berg en is er niets meer te zien. Ook het naastgelegen meer (met blauw water) is nu helaas onzichtbaar. Geeft niet: blauw water hebben we al genoeg gezien. Terug in de auto en nu naar de waterval, waarvan Alonso steeds zegt dat hij gratis is, maar dat je er ook 29 dollar voor kan betalen. Ik ben benieuwd. |
| Dit is dan de geweldige
La Paz (vrede) Waterval. Superhoog, en als we vanaf deze zijkant
kijken, zien we dat er nog een waterval en een soort balkonhekje
boven zit. En zo werkt het dus. Je kunt a) gratis over de openbare
weg rijden en dit indrukwekkende schouwspel zien. Je kunt ook b)
een
betaald park in gaan ($29) en daar langs een route van 3,5 kilometer
naar 5 schitterende watervallen kijken, en natuurlijk de omgeving
hiervan. Voor ons is het duidelijk: als je de waterval in Fortuna hebt gezien en deze daarna, is het wel genoeg qua watervallen. Prima zo. We rijden terug naar Alajuela, onderweg nog stoppend bij een lokaal winkeltje. Alonso is een geweldige gids en hij weet allemaal leuke eettentjes in de stad. We nemen Alonso's plattegrond mee, steken een hoofdlampje bij ons en lopen langs de weg. Het lampje is niet nodig want er is genoeg straatverlichting. We komen langs een afhaalpizzeria waarover we getipt zijn. In het winkeltje ernaast kopen we een fles cola en malibu. Grappig: er staat een oude man bij de deur, die bij onze entree een knuppel laat zien. Haha, ja da's een mooie knuppel zeg! Gaat ie in het Spaans tegen ons praten, en wij terugpraten in het Nederlands: "Wat denk je dat wij gaan doen hier? We gaan cola kopen! Dus je hebt die knuppel niet nodig." Hij lacht en praat lekker verder in het Spaans. De pizza Hawaii Medium kost $ 6,50 en is heel erg groot. We krijgen hem niet op met zijn tweeën. Nog een spelletje Rummicub en dan is het nacht. |
.JPG) |
.JPG) |
Dag 7: zaterdag 30 december 2006
Heerlijk laat wakker (half negen!) en
heerlijk warm gedoucht nu we weten hoe die elektrische douche
eigenlijk echt werkt. |
| Ik vind het eerst niet
leuk, want een nóg kleiner vliegtuig maakt me vast nóg zieker. Maar
de vlucht gaat hoger dan we gewend zijn en boven de wolken is de
lucht rustig. Ik geniet met volle teugen. Het wolkendek is dicht
boven land, maar bij de baai is het helemaal onbewolkt! Ik zie de
dolfijnen beneden me opspringen uit het water. Ook de landing is
prima en we geven de piloten een applausje: mijn eerste vlucht
zonder ziek te zijn. Even een stukje over de airstrip (waar overigens geen normaal Nederlands woord voor is, want het is echt alleen een grindpad waar toevallig een vliegtuig op landt) in Drake Bay. Het was nogal onduidelijk of we wel zouden kunnen landen hier. Blijkbaar zou dit grindpad veranderen in een mooie strak geasfalteerde landingsbaan, maar omdat álles nou eenmaal op de Tico-snelheid gaat, weet je nooit wanneer iets af is. De airstrip was dus tot nader bericht gesloten. Via forums en mail werd ik op de hoogte gehouden; de kans was namelijk groot dat we in Palmar zouden landen, waardoor de reis tot Drake Bay aanzienlijk langer kon duren. We vonden het belachelijk: wie plant er nou dit soort werkzaamheden tijdens het drukste toeristenseizoen? Uiteindelijk hebben we gehoord dat het asfalt werd uitgesteld tot ná het droge seizoen, omdat er zoveel hotels in de omgeving klaagden dat hun gasten niet konden arriveren. |
 |
.JPG) |
We zullen de volgende dagen van de
vakantie doorbrengen bij onze vrienden Simone en Vladi.
Zij zijn bezig met het opzetten van een eigen bungalow-parkje.
Een zeer exclusieve plek in de jungle, 3 bungalows -ecologische
stijl- die geheel opgaan in de natuur. We kregen een prachtige taxirit naar hun eigen stuk grond, met daarop hun eigen huisje, het restaurant en twee bungalows die al zo goed als klaar zijn. Ze noemen deze plek de Bijagua, zoals de plant die er veelvuldig groeit en waar veel vlinders en kolibri's op af komen. Het is hier schitterend. Aanvankelijk waren we sceptisch over het hele bungalowconcept, maar nu we dit gezien hebben, is er geen twijfel over mogelijk dat dit goed gaat lopen. Aangekomen rond 17 uur betekende al snel het begin van een magisch moment: Jumanji-hour. Zo gauw de zon achter een heuvel verdwijnt, beginnen (als op afspraak) álle beestjes (lees: krekels en ander gespuis) tegelijk te krieken. Timo maakte droog de opmerking dat ze vast allemaal tegelijk roepen "Licht áán, licht áán!", want het krieken duurt de hele nacht. Het was bijna niet te geloven dat ik na de eerste nacht zonder oordopjes heb geslapen. |
| We mogen kiezen van de
kok en eten de geweldige "spaghetti á la Vladi". Ik heb echt wel
honger nu, want ik had geen lunch gehad vanwege stress om het
vliegen.De eerste avond was veel te snel voorbij. We praatten met
zijn vieren in drie talen, Engels Nederlands en Spaans. Over
van alles! Er is bijvoorbeeld een bedreigde boomsoort op hun land,
waarvan de jonkies nooit groot genoeg worden door de grote
hoeveelheid schaduw. Nu hebben Simone en Vladi afgelopen lente de
jonkies uit de jungle gezocht en nu worden ze groter en sterker op
een zonnige plek. In samenwerking met biologen uit de omgeving
beslissen ze straks waar en hoe ze worden uitgezet. Echte
wereldverbeteraars.
We zijn al vroeg moe en gaan om ongeveer 22 uur slapen. Goed, ik ben dus niet zo goed met beestjes. Ze prikken mij altijd (mieren en muggen en andere steekvliegen) en als ze groter zijn laten ze me schrikken (spinnen en kevers). Maar een klamboe (geweldig; precies passend om ons bed!) in onze kamer heeft alle beestjes buiten gehouden. Wil je ook zo'n klamboe, bestel hem dan net als ik hier. Ik heb heerlijk (lees: met veilig gevoel) geslapen. |
 |
 |
Dag 8: zondag 31 december Vandaag nemen Simone en Vladi allebei een dag vrij. Even geen zware planken sjouwen, even niet met de neus in de verf. We gaan naar het strand! En Vladi weet een paar hele goede. Hij rijdt ons eerst naar een privéstrandje, ergens dichtbij de airstrip. Helaas hebben (een soort van) zandvlooien al veel te lang geen vers bloed gehad. Ze vallen in pijlvorm aan. Hup weer in de auto naar het volgende strandje. Jammer: hier is vandaag een stroming die viezigheid aanspoelt. Drie maal is scheepsrecht. Het strand van het dorp Drake Bay zelf is heerlijk! Schuin onder een palmboom (nooit recht eronder want dan krijg je er misschien één op je kop) waan ik mij ook hier in het paradijs. Snel factor 20 op mijn smoeltje en dan hup de zee in!! Het water is lekker, de zon is lekker, de vis-dip met brood is lekker, vers kokosnootsap is lekker, deze hele middag is lekker. Het is Oudjaarsdag; we hebben nog een lange dag te gaan, dus we doen lekker rustig aan. Minder lekker is de uitslag die ik op mijn wangen en hals krijg. We beslissen dat het vast een combinatie van heftig zoutwater, plotseling blootstaan aan felle zon en vettige Nivea factor 20 moet zijn. Het geeft een ruwe rode huid die van tijd tot tijd jeukt. U zijt gewaarschuwd. Ik heb de volgende dagen nauwelijks crème gebruikt. |
| Voor het donker zijn we
terug in de Bijagua. Timo en ik vieren ons eigen Nieuwjaar om 17h in
onze bungalow, en zo gauw alle beestjes roepen dat het licht weer
aan moet, worden wij ook geroepen voor het oudjaarsdiner. Vladi is een echte kok, hij maakt geweldig eten en leert dit ook met het grootste gemak aan anderen. Alle maaltijden hier waren kunstwerkjes. Vandaag: gemarineerd varkensvlees, kip in uitjes, tomaat en bietjessalade. En er bestaat daar een drankje genaamd Rompope, het zit in een tetrapak, en het is heerlijk zoet met een vleugje alcohol (5%). Ik ben er dol op. Maar ook de cocktails waren super! Vladi maakt een hele goede met Café Britt Koffielikeur, 'dikke melk', wodka en ijs in een blender. Dit is een supermanier om oudjaarsavond te vieren. Ongeveer 20° C, DJ Tiësto uit de speakers, een droog zwembad als dansvloer, bijna volle maan, knipperende hoofdlampjes als discolichten en goed gezelschap. Wel moeillijk om het allemaal vol te houden tot middernacht, maar het lukt ons wel. En we drinken op het nieuwe jaar. "Dancing in the moon light, waiting for the sunrise..." |
 |
 |
Dag 9 maandag 1 januari 2007 Ook vandaag zijn Vladi en Simone vrij. Deze ochtend is Vladi naar het dorp. Na een goed ontbijtje (croissantje en ei) doen we de afwas. Verder kletsen we wat af. Het is heerlijk om Simone weer te zien. Later die morgen komt Vladi uit het dorp terug met een mega grote vis! Vers gevangen uit de baai. Hij gaat hem schoonmaken en dat heb ik nog nooit echt gezien, dus ik ben benieuwd. Ik verbaas me over de stevigheid van de schubben! Hij fileert de vis vakkundig tot twee mega grote moten voor het middagmaal. Zónder graten welteverstaan. De vinnen en kop gaan in de pan voor soep voor vanavond. Deze middag maken we een wandeling
door de jungle, naar een paar schitterende watervallen. Hier rondom
de Bijagua is geen officiëel Nationaal Park of iets dergelijks,
daarom zijn er geen paden, trappen of bruggen gemaakt. |
| We hebben alle dagen
sandalen aan, want het is hier warm en je loopt regelmatig door de
rivier. Als we gaan wandelen richting de watervallen moeten we
laarzen aan en sokken daarin. We vragen nog even verontwaardigd
waarom dat moet, maar zo gauw we deze rivier instappen, weten we dat
het een nuttige beslissing was. Het is hier veel ruwer dan in het
gezellig kabbelende beekje naast hun huis! Natuurlijk is het water
op sommige plekken veel hoger dan je laarzen, dus er loopt wel water
in. Maar je hebt door de sokken weinig last van eventuele steentjes.
Deze tocht zouden we sowieso wel doen, maar het is nu even belangrijk want er is blijkbaar een blaadje voor de waterslang gekomen, waardoor de druk van het water uit hun kraan veel te laag is. Die gaan we even weghalen. Het is hier MOOI! En we kunnen trots tegen elkaar zeggen dat hier nog maar heel weinig mensen, laat staan toeristen, een voet hebben gezet. We hebben een witte havik gezien, aapjes in de verte, en schitterende planten en bomen! Dit is het echte oerwoud. En via moeilijk begaanbare routes (deels zelfs een beetje eng), klimmen we uiteindelijk naar een serie watervallen die betoverend mooi is. |
 |
 |
 |
| Dag 10 dinsdag 2
januari Vandaag hebben we lekker lang geslapen. Ik word wakker om half 9. We krijgen van Simone een goed ontbijt met de traditionele rijst en bonen, een croissantje en een ei. Na het ontbijt gaan we spelen. De rivier leent zich prima om een soort van dam te bouwen. En dat gaan we doen ook. Timo vindt de beste plek, waar al enkele grote stenen liggen, waarna ik meehelp met zoeken naar grote stenen om de dam te maken. Hoe langer het water stroomt, hoe meer blaadjes zich vormen tegen de dam, waardoor hij nog waterdichter wordt. Er is één punt waar het water nog door kan, en daar stroomt het HARD!! Gaaf om te zien! Als we een stuk hout bij de oever weghalen, kruipt er vliegensvlug een slang onder vandaan. Dat was wel even schrikken, maar gelukkig schrok die slang net zo hard als wij. Ook vloog er een ijsvogel over. Het is vandaag redelijk bewolkt, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over zonnebrand. Dat is trouwens in de jungle toch al niet echt aan de orde. Er zijn zoveel planten en bomen, en ze zijn zó hoog, dat een wandeling eigenlijk altijd door schaduwrijk gebied is. En ook hier is de enige plek waar de zon echt kan komen, het midden van de rivier zelf. |
 |
 |
Die middag heb ik even lekker geslapen.
Ik ging eigenlijk naar het huisje om iets op te halen, maar toen ik
het matras zo uitnodigend zag, ben ik éven gaan liggen... Daarna zijn we met zijn tweetjes naar het dorp gelopen. De mannen die de bungalow naast ons aan het bouwen zijn, zagen de bodem van de spijkerbak. Dus we gingen boodschappen doen. Spijkers, tandpasta, afwasmiddel en een ijsje. De lekkerste ijsjes (mintijs met chocolade) waren helaas uitverkocht. Maar deze bevroren yoghurt was ook lekker! Op het strand opgegeten. Onderweg terug zagen we nog twee mooie rode papagaaien in een boom. Die wonen hier gewoon in de natuur. 's Avonds maken we foto's van de hagedissensoort die hier rondloopt. Hij heeft een geel keeltje, maar dat kan hij heel groot opzetten, zoals op de foto hiernaast. Waarschijnlijk doet hij dat als hij zich bedreigd voelt, want zo gauw we vlakbij komen, knikt ie een paar keer met zijn koppie en blaast zijn keel op tot een platte, bladachtige vorm. We weten niet hoe hij heet, maar hij is ook mooi. |
| Dag 11, woensdag 3
januari Deze ochtend vermaken we ons goed. Ik ga naar de dam, om deze nog wat te verhogen, Timo loopt de heuvel op. Later komt iedereen bij de dam. Simone en Vladi hadden hem nog niet gezien, maar vinden het wel een gaaf experiment; kijken of het waterpeil echt zo veel hoger wordt. 's Middags gaan we met zijn allen naar het strand! Dit is onze laatste volledige dag en daar gaan we goed van genieten. We zetten de auto in het dorp en lopen de route richting Delfin Amor, waar we 2 jaar geleden nog waren. Het is bijzonder om alles nog eens te zien. We stoppen bij een privéstrand afgebakend door rotsen. Het wordt eb, maar de golven zijn goed hoog. Veel plezier van onze onderwaterzak, want nu mag de camera mee de zee in. Het is heerlijk warm water en de steentjes op de bodem zijn glad tegen mijn voeten. Ik zoek mooie steentjes en schelpjes. Ze hebben de meest prachtige kleuren en vormen. Op de weg terug doen we boodschappen voor vanavond. Simone braadt een kippetje aan het spit en wij zwemmen in de rivier om het zout van onze huid te spoelen. |
 |
 |
We eten laat en blijven nog tot na
middernacht rondhangen om te kletsen. Morgen vertrekken we en het
voelt alsof ik niet weg mag gaan zonder nog vanalles te zeggen. Ik
ben deze vakantie gestoken door een flink aantal beestjes (mieren,
muggen, andere steekvliegen) en ik krab me rot. Simone haalt alcohol
om te deppen (want prik jeukt niet) maar de 'afterbite'
met ammoniak werkt beter. Er is een héél erg grote spin in de wc. En als ik me ervan overtuigd heb dat ie stil blijft zitten, zie ik er nóg één achter de deur. Half doof geworden van mijn gekrijs, jaagt Simone ze weg. Maar da's óók eng, want waar issie nu? Ik plas met de deur open.
En we zien
vuurvliegjes! Timo dacht
altijd dat dit een mythe was, maar deze maken echt al vliegend een
mooi helder oranje knipperend lichtje met hun lijf. |
| Dag 12, donderdag 4
januari Vanmiddag vliegen we vanuit Drake naar San Jose. We beginnen dus direct na het wakker worden (9 uur) met inpakken van bagage en uitzoeken in welke tas wat gaat. Want we gaan eerst nog een nachtje slapen in Alajuela, voor we morgenvroeg naar Nederland vliegen. Ik ontdek een megagrote spin in de badkamer. Gelukkig hoef ik daar niet meer te zijn, als dat beest blijft zitten. Het inpakken duurt wel even een uurtje, maar dan is ook alles klaar. We nemen de tassen mee naar beneden en eten een laat ontbijt/lunch: pannekoekjes met appelcompôte à la Simone. Vladi is ziek, dus we worden 's middags door een taxi naar de airstrip gebracht. Dit is heel jammer, want we hebben hierdoor amper tijd om afscheid te nemen. We moeten veel te vroeg weg! Om 13:45 staan we bij de airstrip, terwijl ons vliegtuigje pas om 16:00 vertrekt... De voorzieningen zijn gewoon bijzonder grappig: Een brandblusapparaat en een windzak, dat is het. De wachtruimte is prima zo: een golfplaten dakje en een plank om op te zitten. |
 |
 |
Er zijn meerdere vluchten rondom deze
tijd. Een vliegtuigje van
Sansa gaat om 15.45 en die van ons
(NatureAir)
daarna om 15.55. Het is een vlucht die een tussenstop maakt in Puerto Jimenez, aan de andere kant van het Peninsula de Osa. Daar is (typisch) een begraafplaats direct naast het vliegveld! De graven hebben bijna allemaal een soort tombe, of juist helemaal niets anders dan een simpel kruis. Dat is wel anders als in Nederland met hun platte opdekstenen en rechtopstaande grafzerken. Vlak voor we weer opstijgen na een kleine passagierswissel, zien we hoe een jongen van zijn fiets geblázen wordt door de wind van een ander landend vliegtuig. Het gebeurt net in de berm van de landingsbaan, als hij die wil oversteken met zijn fiets (!) Er wordt vanuit onze cockpit hevig gebaard naar medewerkers een eindje verderop. Zij zullen een hartig woordje met deze jongen gaan spreken.. |
| Dan vliegen we. Het is
een slechte vlucht. Veel wolken, harde wind, regenbuien om doorheen
te vliegen, Bijna zwarte lucht... Maar uiteindelijk ook een
bijzonder fenomeen: een omgekeerde regenboog! Als we aankomen op Tobias Bolaños (San Jose), belt een vriendelijke taxichauffeur met onze nieuwe bestemming: een nachtje Arilapa Bed & Breakfast. Wij weten namelijk niet waar die zit, dus we geven ons mapje aan de chauffeur en die regelt alles in het Spaans. Hij kan wel erg goed Engels trouwens. En hij brengt ons naar een plek vlakbij het internationale vliegveld (Alajuela) voor $ 15. Daar zal de eigenaar van Arilapa ons ophalen. Maar néé! Als hij vertelt dat we moeten kijken naar een beige VW, slaat de schrik me om het hart. Dat is Alonso Arburola, van het vorige hostel! Hij heeft de verkeerde gebeld... Maar goed, we kennen Alonso en als we hem vertellen wat het probleem is, geeft hij aan alles te kunnen oplossen. Hij zoekt via een taxibedrijf het adres op van Arilapa, en vraagt ook wat het kost om daar te komen. Wij betalen hem vervolgens de taxikosten ($8). Hij is een ontzettend vriendelijke vent en hij brengt ons naar een bizarre buitenwijk met een ontzettend beveiligd huis. Overal hekwerken en tralies. Het is 18.00 uur. |
.JPG) |
 |
De eigenaresse laat ons een mooie kamer
zien met een fijn stevig bed. Ze geeft ons meteen de tip dat er om
19:00 uur een gratis taxi komt om eventuele gasten voor het
restaurant El Mirador op te halen.
Het is een restaurant op de zijkant van een berg, waardoor je een
schitterend uitzicht hebt over de stad Alajuela. Timo heeft
eigenlijk nog niet zo'n honger, maar ik wil wel wat eten! Bovendien
hebben we de tip van dat restaurant ook al gehad van Alonso; nu we
er zo dichtbij zitten, wil ik er wel naar toe. Het is er gezellig; je kunt kiezen of je binnen of buiten wil zitten. Buiten natuurlijk! Dat schitterende uitzicht wil je niet verdoezelen door reflectie van binnenlichtjes. Timo neemt een soort biefstuk en ik neem vis in de speciale saus van het restaurant. Met drankjes erbij voor $ 25. Alles smaakt erg lekker en we genieten nog even van de laatste avond. Helaas hebben we geen camera bij ons, om alle lichtjes op de foto te zetten. |
| Dag 13: vrijdag 5
januari Vandaag is het dan zover. We verlaten Costa Rica en we gaan weer terug naar ons vertrouwde huisje in Nederland. De wekker gaat vroeg want we vliegen om 9:00h dus we moeten om 7:00 al op het vliegveld zijn. Eerst een ontbijtje van rijst en bonen, een plakje ham en een plakje kaas, verse jus. Afrekenen: $ 20 pppn. Gelukkig zijn we al in Alajuela dus het is maar een klein stukje rijden en de eigenaar brengt ons gratis met de auto. Er staat een rij tot buiten (!) op het vliegveld. Ik zie dat we eerst onze belasting voor het verlaten van het land moeten betalen en ik neem aan dat de rij daarvoor is. Timo ziet gelukkig dat we zo kunnen doorlopen. Let daarop: het kost $ 26 pp om het land te verlaten! We krijgen papieren om in te vullen en dan blijkt dat er een nieuwe rij is ontstaan; onze rij voor de bagage-incheck is nu tot buiten. Pffff. We hebben gelukkig genoeg tijd (en ze zullen vast niet wegvliegen als wij nog in de rij staan... toch?) en na grondige controles vliegen we naar Atlanta. Wat een rotvlucht. Er is bijna de hele tijd turbulentie en Timo en ik zijn dit keer allebei ziek: koud zweet, misselijk, duizelig zelfs. Er zijn twee van die luchtzakken, die ons vliegtuig meters naar beneden laten vallen. Vreselijk. In Atlanta hebben we 20 minuten rondgevlogen boven het vliegtuig omdat het weer zo slecht was dat er maar weinig landingsbanen in gebruik waren. |
Maar goed; een beetje vertraging was in Atlanta niet zo erg omdat we daar weer 4 uur overstaptijd hadden. De oplaadservice voor kleine elektronische apparaten werkte niet, maar vrat wel mijn $ 2 op. Jammer hoor. Dan lees ik wel een boek. Goed boek trouwens: Michael Robotham 'het Verlies'. Vervolg op 'de Verdenking' Dag 14: zaterdag 6 januari |
 |
Ik heb een gastenboek! Hier kun je een berichtje achterlaten als je het verhaal met plezier hebt gelezen, of als je iets hebt gehad aan mijn tips. Zet er even bij welk reisverhaal je precies hebt gelezen. Alvast bedankt!
|
| Weetjes
en tips:
* warme douche is niet algmeen. Je moet er zelf naar zoeken of om vragen. Dan nog is het meestal een lauwe douche. * Costaricanen worden regelmatig Tico's genoemd * op het vliegveld voor binnenlandse vluchten Tobias Bolaños mag je gratis (een deel van) je bagage achterlaten. Dat was voor ons erg handig: de kado's die we mee hadden genomen uit Nederland voor Simone, lieten we achter tot we naar haar toe vlogen, en de dikkere kleding die we nodig hadden in het frisse noorden, lieten we achter toen we naar haar toe gingen. Licht reizen is fijn. * De rugzakken die we geleend hebben, waren ontzettend handig. Een goede rugzak zorgt ervoor dat je bijna geen gewicht voelt aan je schouders: al het gewicht wordt op je heupen gedragen. Je moet er niet aan denken om koffers te moeten sjouwen. En als ze wieltjes hebben is er geen normale weg waar ze op kunnen rollen: het is allemaal grind en stof.
*
Colones is de locale munteenheid en op dit moment is 1 dollar 520
Colones waard. Maar men rekent in eenheden van 500. |
|
