|
Mijn vriendinnen hebben de neiging om de wereld in te trekken naar
paradijselijke oorden. Simone woont nog steeds in Costa
Rica (zie reisverslagen uit 2004, 2006 en 2010)
en Mariska is naar Curaçao vertrokken! Omdat Timo ging
skiën, ben ik in mijn eentje bij haar op bezoek geweest. Ik ben
slechts van vrijdagavond tot woensdagmiddag op het eiland geweest. Het was
kort maar krachtig en prachtig. In dit reisverslag vertel ik weer
wat ik heb gedaan, wat ik ervan vond en wat het kostte. Op Curaçao
betaal je met
Antilliaanse
guldens (NAfl = Nederlandse Antillen Florijnen), maar ik heb
alles omgerekend naar euro's om het overzichtelijk te houden. De omrekenkoers is
grofweg: één euro = twee gulden.
Alle onderstreepte woorden zijn
een linkje naar een andere pagina.
Alvast een paar weetjes over het eiland:
*
Het waait altijd en meestal hard, soms héél hard.
* Als er regen
of bewolking is, duurt dat daarom niet lang.
* 's Avonds is het
best lekker fris.
* Je zou denken dat er geen muggen zijn, wegens
gebrek aan zoetwater, toch zijn ze er in groten getale.
* Het is
een droog eiland, dus stoffig.
* Het kraanwater is lekker!
Het plan ontstond in december 2018. KLM vliegt rechtstreeks
vanaf Amsterdam naar Curaçao en ik zag een ticket voor € 635. Toen
ik aan het boeken was, bleek dat zelfs KLM hier geen koffer meer bij
rekent. Voor € 80 kon ik er een koffer bij boeken. Ik wilde cadeaus
meenemen, dus mijn ticket kostte € 715.
Voorbereiding
Ik heb me voorbereid door het internet af te struinen en natuurlijk
kocht ik een boekje voor € 11,99 en een landkaart voor € 8,95. Als
je erop klikt, kom je op Bol.com en dan kun je ze zelf ook kopen.
Het boekje van de ANWB was goed, want het gaf veel informatie, maar
slechts de eerste 60 bladzijdes gaan over Curaçao, de rest over
Aruba en Bonaire. Alsof 'de meeste mensen' gaan eilandhoppen.
Vreemd. De uitneembare kaart die erin zit, vond ik niet
gedetailleerd genoeg, daarom kocht ik een losse plattegrond erbij.
ED-kaart
Het kan zijn dat ik niet goed heb
opgelet, maar volgens mij schrijft níemand op internet over het
(gratis) immigratieformulier dat je moet invullen als je naar
Curaçao gaat. Ik heb wel 3 e-mails van de KLM gehad, maar geen met
een lekker grote rode knipperende button om je hiervoor te
waarschuwen. Dat was wel fijn geweest, maar nu heeft Mariska me
gelukkig gewaarschuwd en hiermee probeer ik jullie ook te
waarschuwen.
Voor de USA heb je een betaald ESTA-formulier
nodig,
hier heb je een gratis zusje ervan. Het heet
Embarkation
Card, oftewel ED-kaart en als je dit formulier thuis op de
computer alvast invult, krijg je een pdf in je e-mail die je moet
printen en meenemen zodat je op Curaçao een lange rij kunt omzeilen.
De reizigers in die rij hebben namelijk in het vliegtuig handmatig
dat formulier moeten invullen en het duurt even om hun gegevens in
te voeren.
Auto huren
Het is een klein
eiland; van west naar oost hemelsbreed nog geen zestig kilometer. Mijn eerste idee was om lekker te gaan fietsen, maar het is
er zeer heuvelachtig, omdat het oorspronkelijk vulkanisch gesteente
is. Dat zie je niet op GoogleStreetView; daar lijkt alles plat.
Verder zijn de wegen soms erg slecht (grote gaten), is het vroeg
donker en zijn de straten slecht verlicht buiten de bebouwde kom. Er
lopen veel zwerfhonden rond die je ook echt kunnen aanvallen als je
pech hebt en het is natuurlijk gewoon veel te heet. Als je dus het
eiland wilt verkennen, is een auto een must.
Ik heb via een
vriendin van Mariska een appartement met auto gehuurd in de wijk
Santa Catharina. Het is wel wat ver weg van de wijk Steenrijk waar
Mariska en Jamie wonen, maar ik vond het goed te doen. De kleine
witte autootjes zijn in het algemeen huurauto's. Het zijn meestal
automaten (houd daar vast rekening mee) en tanken gaat anders dan in
Nederland: je geeft eerst je geld af aan een afgesloten balie, je
tankt en je haalt daarna je wisselgeld op. Of je geeft gewoon 25
gulden en je tankt dat helemaal op, zodat je geen wisselgeld krijgt.
Vrijdag 15 februari
Om zeven uur bracht Timo me naar het
station, waar ik toevallig een collega tegen het lijf liep die naar
Den Haag moet waar ze een scholingsdag had. Gezellig samen
gereisd. Om 9:00 uur was ik op Schiphol. Ik had een uurtje extra
genomen, voor als er iets met de trein zou zijn, maar dat is
natuurlijk niet zo. Op Schiphol was het helemaal niet druk, dus kon
ik meteen mijn koffer inchecken. Ik liep maar meteen door naar de
marechaussee en ook hier kon ik meteen doorlopen: schoenen uit, zelf
door de scanner en mijn rugzakje door het röntgenapparaat. Ik vroeg
om een stempel bij de paspoortcontrole en die kreeg ik.
Nu
had ik 4 uur te overbruggen en wat bleek? Dat ging hartstikke
makkelijk op Schiphol! De leukste plek heette Holland Boulevard. Er
waren heerlijke banken met lekker veel stopcontacten om je telefoon
op te laden, er zijn megagrote knuffels, er stond zo'n publieke
pianovleugel, er was een bibliotheek, er hingen echte schilderijen
uit het Rijksmuseum, er was (nep)groen, er waren eettentjes, er was een
speeltuin en een massagesalon. Dit alles bij het ontspannende
stemgeluid dat je waarschuwde waar je loopt: 'Mind your step'. Wil je
ook naar Holland Boulevard om te wachten? Volg dan de borden naar
T6. Op andere plekken werd namelijk juist gewerkt om het mooier te
maken met als gevolg dat het nu een lelijke bouwput was. Ik kocht
als lunch een heerlijk warm broodje gebakken ei met bacon en een
grote koek. € 10,50 (Echt? Ja.)
30 uur voor het vliegen kun je al online inchecken en een stoel
kiezen. Ik reisde alleen, dus ik had wat meer keuze dan anderen. Het vliegtuig
was gróót!
Een Boeing 747 waarbij stoel 21A geen extra kosten had, maar
er zit niemand voor je omdat je bij de ingang zit en je stoel kan wél naar achteren. Topplek. Het
was een dagvlucht, dus ik heb het e-mailtje
over de films die worden getoond van te voren goed doorgelezen. Ik heb gekeken naar:
A
Simple Favor,
The Conductor,
The Equalizer 2 en
Alpha. Timo heeft ooit een
Bose hoofdtelefoon met geluidsreductie gekocht. Duur, maar het
is een geweldige aankoop. Het suizende geluid van de
vliegtuigmotoren wordt vrijwel volledig weggemaakt (vraag me niet
hoe, het is een soort magie) en je kunt lekker ontspannen. Ook
zonder muziek of filmgeluid is het véél stiller als je deze
koptelefoon aanzet. Ik mocht hem mee en ik was er heel blij mee
tijdens de films.
Bij aankomst op Curaçao (vliegveld Hato)
om een uur of zes 's avonds gingen alleen de business
class-passagiers voor mij de deur uit: daarna was ik de eerste!
Zodra we bij de paspoortcontrole kwamen, moesten we ook de ED-card
afgeven. Mijn printje zorgde ervoor dat ik zelfs de passagiers van
de business class voorbij liep! Wel jammer dat de douanier me geen
stempel wilde geven: dat kon pas bij vertrek, zei hij. Ik was de
eerste bij de bagageband en mijn koffer zat ook nog eens bij de
eerste tien. Zwevend kwam ik in de aankomsthal en daar was ze dan:
mijn lieve beste vriendinnetje. Ze nam me mee naar de auto en we
reden via een rondje Willemstad naar haar huis met de ramen open. De wind was lauw en dat was
heerlijk. We reden naar haar appartement zodat ik de cadeautjes uit
mijn koffer meteen kon geven. Na een paar uur kletsen was ik óp en
bracht ze me naar mijn slaapplaats in Santa Catharina. Alles zag er
goed uit. Ik heb mijn fototoestelaccu in de lader gedaan en mijn
telefoon ook, daarna ging
ik even koud douchen en slapen om ± 22:00 uur.
 
Hier gebruiken ze wat ze hebben:
een stopcontact? Maakt niet uit welke stekkers erin kunnen; ze
gebruiken alles door elkaar en dan een wereldstekker erbij.
Zaterdag 16 februari
Ik heb van te voren nieuwe
zonnebrandspray gekocht bij het Kruidvat. Dat smeerde
deze ochtend na het douchen ontzettend vet uit en het bleek dan ook
voor je haar (?!) te zijn. Dat had ik
niet gezien. Dan maar weer opnieuw onder de douche om het eraf te
wassen.
Om me welkom te heten had Mariska lekker een tas vol
ontbijtspullen meegegeven. Ik hoefde dus niet zelf naar de winkel.
Na het ontbijt heb ik Waze aangezet om bij een bank te komen. Ik
pinde € 500 en daarvoor moest ik € 5 aan kosten betalen. Vervolgens
reed ik door naar een supermarkt om daar een 'chippie' (7-daagse
simkaart voor toeristen) te kopen. Ik had mezelf voorbereid en
gezocht naar
een 7-daagse databundel. Volgens iemand
op internet kon je die overal kopen, bij supermarkten en tankstations. Nou, niet
dus. Dat ene uur dat ik rondreed om te zoeken naar een winkel die
simkaartjes verkocht, heeft me € 26 gekost
voor internet in het buitenland. Later is Jamie met me meegereden
naar de Digicelwinkel aan het het Bríonplein om een simkaart te
halen. Die kostte me voor de hele week slechts € 32,50! Er zat ook
een minimarket naast waar ik een nieuw potje zonnebrandcrème kocht
voor € 6,25. Ik kwam er pas op de laatste dag achter dat het gemaakt
was in 2016 en houdbaar tot 2019. Vandaar dat mijn onderarmen toch
verbrand zijn tijdens rijden in de auto met de ramen open.
De rest van de dag gingen
we naar
Daaibooi. De stranden hebben hier allemaal
een eigen naam, zodat je ze goed uit elkaar kan houden. Mariska had
intussen boodschappen gedaan en het was een heerlijke middag:
gesnorkeld, gekletst, domino gespeeld, gebarbecued, foto's
gemaakt...
De 'full-face-mask'
is een nieuwe trend op snorkelgebied. Je hebt je hele gezicht
bedekt, ze zijn lekker passend op je gezicht en je krijgt dus zeker
geen water in je neus of mond. Nadeel (vond ik) het ademen gaat door
een filter met nippeltje en dat zorgt ervoor dat je minder frisse lucht binnen
krijgt. Ik werd daardoor sneller buiten adem met het masker op dan
met mijn
eigen duikbril met losse snorkel voor in
je mond.
Op de terugweg reden we nog langs de Saliña Sint Marie, dat is
een laagwater zoutpan bij Sint Willibrordus waar flamingo's te zien
zijn. We hadden geluk!
Aan het eind van de dag was er nog een feestje bij Zanzibar.
Daar kwamen ook een paar vriendinnen van Mariska. Ik wist niet goed
wat ik me erbij moest voorstellen, maar het is eigenlijk gewoon een
kroeg/discotheek zonder dak op het strand. Er was een bandje dat live
popmuziek maakte en in hun pauzes draaide er een dj. Het was
gezellig. De muziek stond
hárd en de bar werd goed bezocht. Voor een flesje bier (Amstel
Bright is hier razendpopulair) en een blikje cassis betaalde ik € 6.
Voor het naar huis rijden heb ik bij
Van der Tweel een grote anderhalve liter
fles water en een grote appel gekocht, zodat ik genoeg water bij me
had op de wandeling van zondagochtend. Het kraanwater op Curaçao is
heel lekker, maar ik had alleen een
Dopper
van een halve liter bij me en dat vond ik te weinig. Doppers zijn
overigens superhandig, want je vult ze met water tot op het
vliegveld, dan drink/giet je hem leeg voor de marechaussee, je vult
hem daarna weer en je mag hem zo meenemen als handbagage het
vliegtuig in.
Weetjes:
* Je moet meestal koud douchen, tenzij ze een
elektrische verwarmer hebben.
* Het is een rotseiland, dus graven is
moeilijk. Elektra en internet gaan bovengronds en ook de doden
worden bovengronds begraven. De waterleiding gaat volgens mij onder
het asfalt door.
*
Het asfalt wordt niet goed onderhouden: er zitten grote gaten in de
weg.
* Er ligt op
het hele eiland veel afval, ondanks beleid van overheid om alles
gratis op te halen.
* Er zijn ook veel honden. Een groot deel is
gewoon huisdier, maar er zijn ook veel zwerfhonden.
Zondag 17 februari
Het is een prachtig eiland
om te bewandelen en er zijn ook veel wandelpaden te vinden. Wel een
beetje heet, maar dat mag de pret niet drukken. Om niet meteen in
mijn eentje te verdwalen had ik me opgegeven voor een georganiseerde
wandeling met gids John Dohmen. Dat kun jij ook doen
via
Facebook. Ik keek gewoon of er toevallig een wandeling
gepland was tijdens
mijn reis en kwam terecht op de zondag: Vaersenbaai/Kokomo beach
naar Boko Sami / St Michiel baai en terug. Toen ik me aangemeld had,
kreeg ik een duidelijke instructiemail met daarin de aanbeveling om
een lange broek en dichte schoenen te dragen. Achteraf gezien vond
ik de lange broek niet nodig, want het pad was keurig
vrijgemaakt van takjes en ik heb nergens met mijn broek langsgeschuurd. Er waren genoeg mensen met korte broek. Als je op
GoogleMaps kijkt, kun je de route van de heenweg zelfs best goed
zien. Hij loopt eerst langs het water, daarna er iets vanaf. De
terugweg gaat grotendeels zonder pad, langs geelgeschilderde
herkenningsstenen. Ik stond op om vijf uur,
vertrok om zes uur en was een half uur te vroeg... Waze denkt dat je
op Curaçao
overal 45km/u moet rijden, maar een groot deel van de route vanaf St.
Catharina is 80 km/u. Omdat het in Europa 5 uur later is, belde ik
even met het thuisfront en dat was een fijn begin van de dag.
* Wandelkilometers: 5,7
* Vertrek: 7
uur
* Duur: 3 uur
* Kosten: € 7,50
Ik heb een Marie Pampoen-vrucht gezien en
flamingo's en een paar grote roofvolgels die Warawara worden
genoemd maar eigenlijk
Kuifcaracara heten. Het was trouwens een
'pittige' wandeling en hij zou 'niet geschikt zijn voor kinderen'.
Tot mijn grote verbazing liepen er vijf kinderen van tussen de 8 en
11 jaar mee. Beetje jammer, maar uiteindenlijk liepen ze
beter/sneller dan de oudsten... John Dohmen heeft met zo'n
professionele camera
allemaal foto's gemaakt die je hier kunt zien en daar sta ik dan
ook bij op! Ik heb zelf foto's gemaakt met mijn
oranje waterdichte Panasonic Lumix DMC-FT1 en ik doe altijd mijn
best om er zo min mogelijk mensen op te krijgen, maar om een goede
indruk te krijgen van zo'n wandeling met een groep zijn de foto's
van John eigenlijk beter, omdat je ons ziet klauteren. Het was
grotendeels bewolkt. Dat is misschien jammer als je op het strand
wil liggen bakken of als je wilt snorkelen, maar voor een wandeling
is dat héérlijk.
Op de foto hierboven zie je kleine slakkenhuisjes. Die liggen
óveral in de natuur. Echt overal. Ik dacht dus: degene die op de
grond liggen zijn dood en degene aan de plantjes vast, leven nog. Ik
neem er straks een paar mee naar huis. Toen vertelde John dat een
andere wandelaar dat ook had gedaan en dat ze in haar appartement op
het nachtkastje lagen. De volgende dag waren ze allemaal ergens
anders... Ook in de doodlijkende schelpjes kan dus nog een slakje
zitten! Ik heb er daarom maar geen meegenomen.
Na zo'n warme
wandeling is het wel fijn om de lange broek weer uit te doen. Het
strand Vaersenbaai heeft een andere naam gekregen en heet nu Kokomo.
Ik denk dat het was om de boel nieuw leven in te blazen en
de naam Kokomo heeft toch iets tropisch. Je mag er alleen bijna
niks. Je mag geen eigen eten of drinken meenemen, geen muziek aan,
geen eigen stoeltjes bij je hebben, etc. Ik heb mijn broodje daarom
opgegeten in de auto op de parkeerplaats en daarna heb ik mijn
zwemtas meegenomen en ben ik naar het strand gelopen. Het werkt hier
als volgt: je gaat op een strandbed liggen en op een gegeven moment
komt er iemand om daarvoor de huur te innen. Een bedje kost in het
algemeen € 5 voor een dag. En als je maar een uurtje blijft, is dat
een duur uurtje. Toch gooi ik mijn handdoek op een bedje en niet op
de grond. Ik wil in de schaduw en niet op de steentjes liggen.
Heerlijk gesnorkeld. Toen ik een leuke foto wilde maken op de
steiger met de zelfontspanner (10 seconden, rennen!), kwam er een
Nederlandse dame met een gigantisch groot fototoestel om haar nek
die me vroeg of zij ze even zou maken. Ja graag!
Er kwam in dat uur niemand om geld vragen bij mijn bedje. Na een
douche ben ik weer in de auto gestapt. Onderweg waren er al veel
houtje-touwtjetribunes opgebouwd, maar op sommige plekken stonden
ook gewoon alleen stoelen en banken, want
er komen veel carnavalsoptochten aan en ieder weekend is er weer
feest! Ik rijd naar Mariska en we hangen een paar uur rond op haar
balkon voordat we naar het centrum van de stad gaan. Eigenlijk
bestaat half Curaçao uit Willemstad; de namen die je verder ziet
zijn de wijken, zoals Punda, Schaarloo, Otrobanda, Jan Thiel,
Pietermaai, Steenrijk en Marie Pampoen. Als je op de plattegrond
hieronder klikt, krijg je een duidelijker beeld.
De volgende alinea is puur gebaseerd op welk gevoel ik kreeg
tijdens mijn vijfdaagse bezoek, de dingen die ik hoorde en zag. Op
Curaçao is weinig gevoel van saamhorigheid als het gaat om onderhoud
van huizen, straten en wijken. Het voelt alsof men weinig trots is
op het land. Om ervoor te zorgen dat mensen in het centrum weer
trots worden op hun straten, worden kunstenaars ingeschakeld om
muurschilderingen te maken. Mariska en ik parkeerden op het
Wilhelminaplein (gratis op zondag), liepen samen door Punda en
deden daarna met een georganiseerde wandeling in Otrobanda mee:
de Artwalk door
Avantia
Damberg, een van de kunstenaars.
Je kunt zelf ook een stadswandeling boeken. Het kostte ons €7,50 pp en een
vriendin van Mariska liep ook mee. De opbrengst gaat weer naar de
kunstenaars die weer verderwerken in de wijk! Hieronder slechts een selectie
van de prachtige kunst in Punda en Otrobanda die ik gezien heb in
deze week.
Na de wandeling van twee uur eindigden we bij de Sint Annabaai.
Dat is de waterweg richting
de raffinaderij Isla die
nogal in het nieuws is deze dagen. De
Pontjesbrug was even weggedraaid omdat er een groot
containerschip langs voer. Die passen wel onder de
Koningin Julianabrug door, want die brug is gewoon bizar hoog.
Op deze plek waaierde de wandelgroep van wel 25 personen uit elkaar en
omdat het juist tijd was voor avondeten gingen we met zijn drietjes
lekker dineren op een terras bovenop de stadsmuur Waterbogen bij
Dal Toro. Met uitzicht op de nachtelijke zee aten we pizza en
lasagne voor € 15 pp en de drankjes kostten € 2,50.
Bij thuiskomst zag ik een kakkerlak achter mijn spiegel verdwijnen.
Oké, ik wéét dat overal in Nederland spinnen zijn; zo lang ik ze
niet zie, kan ik daar prima mee leven. Oké, ik werd even herinnerd
aan het feit dat hier overal kakkerlakken kunnen zijn, maar zo lang
ik ze niet zie, kan ik er prima mee leven. Nu zag ik er toen ik
doorliep naar de woonkamer een grote op de muur en toen ik iets uit
mijn koffer pakte, friemelde er eentje tussen mijn kleren! Gatver.
Na veel gedoe heb ik hem met een houten pollepel uit de koffer
kunnen wippen en onder een glas gevangen. Ik wist dat ze niet
doodgetrapt moesten worden in verband met eitjes. Ik heb de
eigenaar geappt en die kwam de volgende dag om ze dood te spuiten met
gif. Toen ik er geen meer zag, heb ik mijn bed gecontroleerd en ben
ik gewoon gaan slapen. Dat ging eigenlijk prima.
Maandag
18 februari
Hier in Nederland ben ik wel eens op zoek
geweest naar vrijwilligerswerk waarbij je niet volgens vaste
afspraak hoeft te komen opdagen, maar wat eigenlijk altijd kan als
je eens een uurtje over hebt. Dat is er niet, omdat mensen in
Nederland gewoon graag op je kunnen rekenen en dus vaste afspraken
willen maken. Wat wél altijd kan (als je zin hebt) is zwerfafval
opruimen. Dat heb ik in en rondom mijn woonplaats wel gedaan, dus ik
was eigenlijk van plan om dat ook op Curaçao een uurtje te doen.
Gewoon iets aardigs doen voor de plek waar je vakantie viert. Ik
wilde alleen wel weten of ik dat gevulde vuilniszakje dan ook ergens
kwijt kon, daarom mailde ik met
Alex van Eck die ooit Curaçao wilde opruimen. Hij schreef terug
dat er meer ligt dan ik zou aankunnen. Dat was waar. Ik ben er niet
eens aan begonnen.
In voorbereiding op mijn reis ben ik op Google
Streetview gaan 'rondrijden' over het eiland om te zien waar ik wel
en niet zou kunnen komen met een normaal autootje. Ik zou geen
fourwheeldrive krijgen, dus de wegen moesten wel begaanbaar zijn.
Toen ik dat deed, zag ik op een bepaalde plek ongelofelijk veel
afval langs de kant van de weg liggen. Ik wilde zien of dat nog
steeds zo was. Ik stapte in de auto voor mijn route.
Hieronder staan de foto's die ik zag op Streetview en de foto's die
ik zelf heb gemaakt. Volgens Streetview is de Google-auto daar
rondgereden in januari 2018. Iets meer dan een jaar later waren er
bordjes geplaatst met de vraag of men er alstublieft géén afval wil
storten, maar daarbij lag gewoon allemaal nieuw afval.
Streetviewfoto.
Locatie hier te vinden.
Eigen foto's
Het is dus op sómmige plaatsen op Curaçao een grote bende. Dat
is vreemd, want inwoners kunnen hun afval gratis laten ophalen. De
foto's hierboven zijn van een onbewoonde straat richting de
noordkust. Hier wordt dus echt gedumpt. Het is niet overal zo, maar
als je er op internet naar gaat zoeken, kom je op verschillende
initiatieven om ook het plastic zwerfafval dat een groot probleem is
aan te pakken.
-
Golf van plastic afval aangepakt op Curaçao
-
Niemand is verantwoordelijk voor afval in zee rondom Curaçao
-
Een schoner Curaçao; opgeruimd staat netjes
Verder is er nogal een contrast tussen de nette huizen die
onderhouden worden en de verloederde huizen waar aan de buitenkant
weinig moois aan is. Het lijkt soms alsof het ze gewoon niet kan
schelen, maar als je artikelen leest over de
stroom aan migranten door het
conflict in Venezuela en de
armoede op het eiland, kan het ook daardoor komen.
 
 
 
Zo. Dat was mijn betoog over het afval en verloedering.
Nu weer verder naar wat er allemaal TOF is aan dit heerlijke eiland.
Ik reed dus naar het noorden en daar is de kust lekker ruig. De
golven beuken tegen de lavarotsen. Iets verderop zit Boko Kanoa, een
natuurlijk gevormde baai, waardoor hier echt een rustig strandje is
ontstaan.
 
 
Bij Subway kocht ik een footlong bruin broodje met bacon, mosterd en
lekker veel groente voor € 8. Ik liet hem doorsnijden en inpakken.
Daarna ging ik tanken voor een tientje en reed ik door naar Fort
Beekenburg. Dit eiland heeft natuurlijk een akelige geschiedenis als
doorvoerhaven voor slaven die vanuit Afrika naar Midden- en
Zuid-Amerika werden gebracht. Het eiland is ook vaak opnieuw
veroverd door andere landen. Het ingepikt van de oorspronkelijke
bewoners en sindsdien in handen geweest van Spanjaarden, Fransen,
Engelsen en natuurlijk de Nederlanders. Al die aanvallen en invallen
zorgden ervoor dat het eiland versterkt werd met forten, zoals
Fort Amsterdam en
Fort Beekenburg. Ik parkeerde de auto bij het fort en liep
lekker struinend naar boven. Mooie plaatjes kun je hier schieten en
je kunt ook fijn je broodje alvast half opeten met mooi uitzicht op
zee.
De Kabrietenberg staat op GoogleMaps niet helemaal goed aangegeven.
Het is de heuvel die je hieronder op de sattelietfoto ziet
omcirkeld. Ik had gezien dat er een kronkelpaadje naar de top liep,
dus dat wilde ik beklimmen. Ik had inmiddels die groepswandeling
gedaan, waardoor ik vond dat ik dit wel alleen kon doen. Met een
rugzak met anderhalve liter water, een half broodje,
zonnebrandcrème, telefoon met locatie aan, powerbank, fototoestel,
omslagdoek en een pet op mijn kop vond ik dat ik goed voorbereid was
voor de tocht. HA, die duurde slechts 20 minuutjes naar boven. Het
was een prima route om te lopen, zo lang je stevige schoenen aan
hebt (dat kunnen ook stevige sandalen zijn). Ik had een korte broek aan en ik ben niet geprikt door de vele
cactussen of pica's/pika's (struiken met zulke scherpe stekels dat
ze door je schoenzolen heen prikken als je pech hebt). De route was
niet aangegeven met geelgeschilderde stenen zoals gisteren, maar op
sommige plekken was het echt een paadje en op andere plekken kon je
gewoon zien dat de lavasteen praktisch vrijgemaakt was van
vegetatie. Het uitzicht was tof en ik was in 10 minuten weer terug bij de
auto die ik had geparkeerd in de bocht van de straat, bij het
kruisje.
 
 
Na zo'n lange wandeling had ik wel zin om te zwemmen. In de
buurt van de Kabrietenberg zie je bordjes over de Directeursbaai. Ik
ben ernaartoe gereden, maar er was amper schaduw, dus daar wilde ik
niet liggen. Bij Tugboat moet ergens onder water een gezonken schip
liggen dat een kunstmatig rif vormt waar veel vissen bij zwemmen.
Dat is dan leuk om te zien terwijl je duikt of snorkelt. Ik ging
naar Tugboatbeach, daar was een strandtentje dat er heel leuk
uitzag. Er lagen katten te slapen op een bankje, er was een
duikschool naast waar een instructeur les gaf aan een groepje
verveelde Amerikanen, de aankleding was leuk met de
drijfhoutenbordjes, vissersnetten en gezellig meubilair. Ik nam een
ligbedje voor € 2,50, ik dronk mijn water, ik at mijn broodje, ik
liet mijn tas in goed vertrouwen achter onder mijn bedje, tussen
andere toeristen en ik nam een duik. Het wrak bleek veel te ver weg
te liggen voor mij: ik ben geen fantastische zwemmer. Geen probleem:
het water was helder en ook zonder scheepswrak was het vlakbij het
strand al prachtig om hier te snorkelen. Wat ik vervelend vond, was
het gigántische olieboorschip dat er direct naast lag en het
constante bromgeluid (boven water) dat het pompen opleverde. Ik ben
na het snorkelen niet lang gebleven.
Toen ik wegging was het half drie en ik had om half zes met
Mariska afgesproken. De tussenliggende tijd had ik dus over om nog
allemaal andere dingen te bekijken. Op mijn lijstje stonden nog:
gekleurde huisjes, de ronde markt, de Handelskade, de drijvende
markt, Plasa Bieu en een begraafplaats. Rijdend richting het centrum
kwam ik gekleurde huisjes tegen. Ik stopte om een foto te maken en
ernaast bleek een begraafplaats te liggen! Wat een deceptie. Ik
dacht dat de doden met respect werden behandeld, maar deze
begraafplaats werd niet onderhouden. De graven zijn allemaal in en
soort 'doosjes' bovengronds, omdat ze de harde lavasteen niet
wegbikken. In één van de 'doosjes' was het deurtje open en toen ik
naar binnenkeek om te zien hoeveel ruimte er dan is voor een kist,
zag ik een stuk of tien vuilniszakken... Tja.
Ik parkeerde later midden in het centrum op het Wilhelminaplein:
gisteren op zondag was parkeren gratis, maar nu kostte het een
gulden (dus € 0,50) per uur tot 18:00 uur. Ik ging lekker
rondwandelen en foto's maken. De ronde markt had op de begane grond
vooral kraampjes voor toeristen, op de bovenste verdieping waren de
restaurants die normaal in Plasa Bieu ondergebracht zijn; dat gebouw
werd gerestaureerd. Op de volgende foto zie je de marktkraampjes van
de drijvende markt. De kraampjes zelf staan op de kade, maar de
bootjes die de verse groente en fruit aanleveren uit Venezuela,
liggen er direct achter. Bij de McDonald's kocht ik een
softijsje voor € 1,15.
Jamie is kok en hij was gevraagd om de leerlingkoks te komen
jureren bij
de Hotel Academy. Het eten dat dan gemaakt wordt, wordt
gecontroleerd op basistechnieken en als de koks het goed genoeg
doen, krijgen ze hun diploma/certificaat van niveau 2 of niveau 3.
Natuurlijk moet het niet alleen geproefd en beoordeeld worden, maar
ook opgediend en geserveerd worden. Daar heb je dan gasten voor
nodig en Mariska en ik mochten met zijn tweetjes komen eten. Het was
véél en het smaakte goed: aardappelsalade met sla, soep, gebraden
kip met aardappeltjes en boontjes en als toetje een geconfijte peer,
ijs, vanillesaus en slagroom. We hoefden alleen de drankjes te
betalen: € 5,- Na het eten heb ik Mariska naar huis gebracht en
ben ik zelf
naar huis gereden. Ik zag geen kakkerlakken meer. 's Nachts heeft
het eventjes geregend en de honden uit de buurt blaften een tijdje.
Dinsdag 19 februari
Vandaag gingen we met zijn tweetjes op
pad: een roadtrip langs de stranden van de westkust. We reden via de
Weg naar Westpunt naar Playa Grandi, Grote Knip, een uitzichtpunt
tussendoor, Kleine Knip, Playa Lagun, Santa Martha en Cas Abao.
Vanuit daar gingen we uiteindelijk weer naar huis.
Om 8:30 uur
was ik bij Mariska, maar er kwam een fikse bui over, dus we
vertrokken pas om negen uur. We kochten bananen en broodjes bij
de Dande Supermarkt voor € 3,75 en reden naar
Playa Grandi. Hier kun je zwemmen tussen de schildpadden. Dit
was misschien wel het mooiste dat ik gezien heb tijdens die vijf
dagen: schildpadden zijn zo gracieus en majestueus, dat ik er op dat
moment erg van baalde dat Timo er niet bij was. Het was superdruk op
het strand en we betaalden voor twee ligbedjes in de schaduw € 10.
Mariska bleef bij de spullen en ik ging het water in. Wat een
ervaring! Kom je ooit op Curaçao, ga dan daarheen! Echt de moeite
waard. Niet erover nadenken dat je tussen het slachtafval van vissen
zwemt, niet erover nadenken dat je tussen tientallen andere mensen
snorkelt, gewoon naar beneden kijken en genieten.
Na het snorkelavontuur reden we door naar Grote Knip: een mooie
baai waar je foto's van kunt maken vanaf een uitzichtpunt dat mooi
afgebakend is door een muurtje. Het was niet al te lekker weer
(beetje miezerregen komt steeds over) dus we reden door, via een
uitzichtpuntje even naar Kleine Knip (ook een mooie baai) en
vervolgens naar een uitzichtpunt bij Santa Martha. Jamie werkt bij
Avila en dat hotel heeft nu ook een vervallen bedrijf gekocht op een
prachtige locatie. Tenslotte stopten we bij Cas Abao dat de
reputatie heeft een tropisch bountystrand te zijn en dat was wel
waar, ja. Het water was blauw, het strand was wit, de bedjes hadden
van die parasolletjes gemaakt van palmbladeren... Mooi hoor! Als je
met de auto het terrein op wilde, moest je € 5,- betalen en de
bedjes waren zoals bijna overal ook € 5,- per stuk. Daar kregen
we wel een bonnetje bij
waarmee je één minuut kon douchen met kraanwater. We bleven een
tijdje hier op het strand liggen en hebben nog fijn kunnen kletsen.
Daarna gingen we boodschappen doen, toen Jamie thuiskwam heeft hij
heerlijke nasi voor ons gemaakt en nadat ik heb geholpen met
afwassen, ben ik naar 'huis' gereden.
Grote Knip (links) en een uitzichtpunt tussen
Grote en Kleine Knip (rechts)
Playa Lagun (links) en een uitzichtpunt bij
Santa Martha (rechts)
Cas Abao vanuit het water en vanaf het strand
Woensdag 20 februari
Deze morgen was ik
vroeg wakker. Ik heb mijn koffer volledig uitgepakt en weer ingepakt
(controle op kakkerlakken), mijn rugzak klaargezet als handbagage en
ik reed nog één keer naar het centrum om Mariska op te halen. We
gingen lekker wat drinken en snoepen (verse jus en een gebakje) bij
een leuk koffietentje Wandu in het centrum en daarna bracht ik
Mariska naar haar werk.
Ik kon haar met droge ogen achterlaten,
omdat ik weet dat zij en Jamie het heel goed hebben samen. Ik reed
via een tankstation (€ 14)
terug naar mijn appartement, werd door de zoon van de eigenaars naar
het vliegveld gebracht, was keurig op tijd en alles ging
voorspoedig. De nachtvlucht was verschrikkelijk: ik had gehoopt om
lekker te kunnen slapen, maar door een luidruchtig kind en een
moeilijke medepassagier heb ik nauwelijks geslapen. Op donderdag
kwam ik om 7 uur 's ochtends aan op Schiphol, om kwart voor tien was ik thuis.
Om de jetlag te verminderen ben ik de hele dag wakker gebleven en de
nacht erop heb ik 11 uur geslapen. Ik ben blij dat ik niet de hele
week ben gegaan, want dan was ik nu nog niet terug in mijn
Nederlandse ritme.
Lieve Mariska en Jamie, bedankt voor
jullie vriendelijke ontvangst en gastvrijheid. Heel leuk om jullie
samen te zien en de volgende keer dat ik kom, neem ik Timo mee. Ik
hoop wel dat de rest van mijn vriendinnen gewoon in Nederland blijft
wonen☺.
Dan nu nog wat extra weetjes over Curaçao, met foto's erbij. Er zijn
veel zwerfhonden en -katten. Ik heb ook een dode hond op de foto
gezet tussen afvalzakken in de berm, maar dat leek me geen geschikt
plaatje voor deze site.
Er zijn letters zoals I-AMsterdam en niemand maakt zich druk
over het feit dat dushi 'schatje' betekent.
Er zijn leguanen, kippen, vogels, vissen, schildpadden, gekko's en
hagedissen.
 
 
 
Conclusie: Curaçao is leuk. Moet je ook eens gaan bekijken.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen?
Laat dan
alsjeblieft een berichtje achter in
mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van
Curaçao 2019 hebt gelezen.
|