Timo en ik waren in de zomer van 2021 twintig jaar samen en tijdens een gesprek waarin we vakantieherinneringen ophaalden, vertelde ik hem dat ik het zo jammer vond dat ik zonder hem had gezwommen tussen de schildpadden op Curaçao in 2019. Zijn reactie: 'Dan gaan we in de voorjaarsvakantie gewoon samen.' We regelden twee dagen eerder vrij en zijn van donderdag 17 februari tot donderdag 24 februari weg geweest. Dat betekende in de praktijk het volgende: we vlogen op donderdagmiddag naar Cucaçao en kwamen 's avonds aan. Meteen slapen, dus die dag was al om. Op woensdag 23 februari vlogen we 's middags terug (maar wel eerst de auto terugbrengen en netjes 2 uur van tevoren op de luchthaven), dus we kwamen op donderdag de 24e aan in Nederland. In principe hadden we dus 5 complete dagen en twee restjes.

In dit reisverslag vertel ik wat we hebben gedaan, wat ik ervan vond en wat het kostte. Ik heb ondanks mijn voorliefde voor buitenlandse muntjes geen enkele keer fysiek geld gebruikt. We betaalden alles met de creditcard.

De kosten vooraf
KLM vroeg in september 2021 per persoon € 843 euro voor de vlucht, inclusief ruimbagage. We huurden bij Alamo een auto voor € 400 (twee bestuurders) en op Schiphol een overdekte parkeerplek in P3 voor € 53. Ons BaySide Boutique Hotel kostte € 1200.

Ik heb al beslist dat ik niet nogmaals ga reizen tijdens een pandemie. Wat een wérk was dat. We hebben allebei onze vaccinaties, dus de internationale QR-code. Dat was niet voldoende, we hadden ook een negatieve PCR-test van maximaal 48 uur oud nodig. Ze worden geregeld door particuliere bedrijven die allemaal rond de € 80pp vragen. Die negatieve uitslag zorgde ervoor dat je een Passenger Locator Card kon invullen en meteen een 'na-drie-dagen-antigeentest' kon boeken voor € 17pp. Ten slotte nog de ED-kaarten invullen en tóen konden we gaan. Misschien. Als de regels niet veranderden.
Ik zorg er altijd voor dat de papieren in een snelhechter zitten, maar deze keer moest ik er allemaal tabblaadjes van maken, want het was anders niet te overzien. Mijn snelhechtertje werd trouwens op beide luchthavens wel gewaardeerd. Niet uren zoeken naar wat ze van je willen, maar gewoon BAM kunnen presenteren.



Donderdag 17 februari
Omdat we om 9 uur al vertrokken, had ik na de bagage drop-off en de marechaussee wel trek in een broodje en ik had mijn standaard pak krentenbollen in de koffer gedaan, dus daar kon ik niet meer bij. Een tosti en een cola kostten hier samen € 7,75. Op Schiphol is best wat leuks te zien, qua tentoonstellingen. Wij gingen even naar het Rijksmuseumpje met op dit moment allemaal belangrijke vrouwen uit de geschiedenis. Het mooiste schilderij was van Jan Adam Kruseman (1861) en het verbeeldt Salomé met het hoofd van Johannes de Doper. We vlogen om 14:20 uur naar het westen en we hadden flinke tegenwind, want storm Dudly was net geweest en Eunice kwam eraan. Daardoor hadden we wat vertraging, maar gelukkig had ik van tevoren bekeken welke films ik wilde zien en ik heb me goed vermaakt tijdens de vlucht (Cruella, De Veroordeling, Before Midnight, De Marathon)



Onze aankomst was om een uur of acht - lokale tijd 's avonds - en de lucht voelde meteen al zo lekker lauw aan. Ik vond het heel handig van Digicel dat ze in de bagagehal een standje hebben gemaakt! Nu hoefden we niet op onze buitenlandbundel het eiland over om te zoeken naar een telefoonwinkel, want terwijl ik bij de bagageband stond, kocht Timo voor € 26 pp de prepaidkaartjes waarmee we de hele vakantie lekker op Waze konden rijden en met Whatsapp leuke foto's versturen. Tip 1: zorg dat je via de app van je bank de mogelijkheid tot gebruik op andere continenten hebt aangezet, want het is zo'n gedoe als je wilt pinnen en je pas werkt niet. Tip 2: schuif een paar niet-geplastificeerde paperclips aan je snelhechter, want daarmee kun je je simkaart wisselen in je telefoon.
De autoverhuurder Alamo was makkelijk te vinden in de hal en we kregen een rode Kia-automaat mee om over het eiland te cruisen. Hij had al wel wat krassen aan de rechterzijde, maar alles werd netjes aangegeven in de papieren. Tip 3: neem vanuit Nederland een zuignapklem mee voor je telefoon, dan kun je die gebruiken bij het navigeren.

Omdat Curaçao best dicht bij de evenaar ligt, zijn de dagen en nachten ongeveer even lang. De zon ging onder om kwart voor zeven en het was dus donker toen we wegreden bij het vliegveld. Blue Bay is een afgesloten gebied rondom het strand Blauwbaai. Je moet langs een slagboom rijden die wordt open gedaan als je een pasje van je hotel kunt laten zien; in ons geval konden we een mailtje van ons Bayside Boutique Hotel laten zien. De entree ging goed, de parkeerplaats was ruim, we werden naar onze suite gebracht en nadat we wat kleding hadden opgehangen zijn we lekker gaan douchen en slapen.



Vrijdag 18 februari
Het was geen lekkere nacht, want ik had het erg warm, omdat ik de instellingen van de airco nog niet goed had staan. Bovendien slapen we normaal niet samen onder één deken in één kamer, maar nu wel. Tijdverschil zorgt ook voor een andere ochtend: om 6:30 waren we klaarwakker. Na een bad kregen we een heerlijk ontbijt! Croissant met jam, fruit, sap, toast met ham en kaas: daar kun je wel een paar uur op teren. Tijdens het ontbijt kwamen er steeds vogels langs die de kruimels opaten. Je kon soms ook heel geduldig een stukje vasthouden en dan aten ze het uit je hand! Het was heel gezellig om die vrolijke vogeltjes op het ontbijtterras te hebben.

Na het eten stopten we wat spullen in de auto en reden we via de Weg naar Westpunt naar Watamula Hole, want dit moest een gaaf rond gat zijn in de rotsen, waar de zee onderdoor klotst, waardoor je een geluid krijgt alsof er wordt ademgehaald. Onderweg kwamen we langs Nationaal Park Shete Boka en daar hebben we twee entreekaartjes gekocht voor € 8,75 pp. We kregen een plattegrondje met de boka's en zelfs onze Kia was goed genoeg om de route te rijden. Bij de parkeerplaats zijn toiletten en op het dak zagen we de eerste leguanen.




De noordkant van het eiland is ruw, met daverende golven en harde wind. Als er in het vulkanisch gesteente een opening is gekomen (een boka), kan de zee daar krachtig in naar boven gestuwd worden, met spectaculaire golven/spetters tot gevolg. Er zitten wat boka's dicht bij elkaar en daar hebben ze een Nationaal Park van gemaakt en er reden net twee bussen vol toeristen weg toen wij aankwamen, waardoor het minder druk was. Eén van de toeristische trekpleisters is een grot waar het water naar binnen komt en waar je dan wel of niet kletsnat wordt. Bij elke golf moet je zelf even de afweging maken: blijf ik staan, of ren ik eruit? Die spanning maakt het een extra leuke boka.

Boka Kalki kon je pas vinden nadat je een prachtige route door een soort oude mangrove/rivierbedding had gelopen. Heel groen en schaduwrijk. Bij elke parkeerplaats stond een hoog wachtershuisje met een parkeerwacht. Ze zaten vaak te eten en gooiden stukjes naar beneden, zodat het onder hun huisje krioelde van de hagedissen. Gezellig.
Na die boka's wilde ik ook Watamula Hole nog zien, omdat Wikipedia zegt dat de lokale bevolking aangeeft dat het eiland hier 'ademt'. Omdat we al zoveel moois hadden gezien, viel deze ronde boka een beetje tegen. Die moet je misschien als eerste gaan bekijken, dan is hij nog wel bijzonder. De zandwegen ernaartoe waren misschien nog wel het spectaculairst en gelukkig waren dit ook de laatste die we namen.




Eigenlijk wilde ik ook de vuurtoren nog bekijken, maar het pad ernaartoe werd steeds smaller en de pikastruiken hebben zulke sterke stekels dat die gemakkelijk nog veel meer krassen in ons leuke rode autootje zouden hebben gemaakt. Het was bovendien bloedheet in de brandende zon en ik had honger en dorst, dus we hebben de vuurtoren laten zitten.

Bij een supermarktje langs de kant van de weg kochten we twee grote Cornetto's en die aten we op als lunch,  om half twee 's middags. Verder namen we zes biertjes mee voor in de koelkast in de suite en zes anderhalveliterflessen water. Niet omdat het water op Curaçao vies is, maar omdat je elke dag dat je eropuit trekt water wil meenemen en onze Doppers waren te snel zo leeg. Dat was niet goedkoop winkelen, want hiervoor betaalden we €26,50. Nog geen kwartier later zagen we een 'echte' supermarkt en daar vulden we de voorraad aan met cola en chips voor een tientje.

Terug in het hotel haalde ik met speciale borgpasjes twee grote badlakens en die namen we mee naar het strand. We hebben even lekker gezwommen en gesnorkeld. Daarna maakten we een reservering bij Restaurant Coast op datzelfde strand voor 18:00 uur en gingen we terug naar het hotel om het zoute water af te spoelen. We legden de natte spullen te drogen op het balkon. Tip 4: neem in je koffer een paar grote boodschappentassen mee, dan kun je steeds een 'natte tas' met snorkelspullen houden en een 'droge tas' met je leesboek en telefoon.
Het was zo heerlijk dat je in een minuut of twee al weer bij je kamer was! De ligging van Bayside is echt geweldig. Ik nam een curry madras en Timo een entrecote en voor ons samen namen we er nog een bordje friet bij. Voor twee personen inclusief drankjes en exclusief fooi betaalden we € 67. Na het eten gingen we naar Mariska: mijn vriendin die vier jaar geleden emigreerde en sindsdien een man en twee kinderen rijker is! Het was een gezellige avond en om 23:40 lagen we in bed.



Zaterdag 19 februari
In Nederland is het vijf uur vroeger dan op Curaçao tijdens wintertijd, dus we waren weer voor zeven uur wakker. Het was me de vorige keer niet gelukt om de monumenten die herdenken aan de slavernij op de foto te zetten, dus hier wilde ik vandaag beginnen. Unchained (ontketend) en het Freedom Monument zijn te zien in een vrijheidspark. Die twee monumenten zijn mooi, maar verder was het park niet bijzonder. 



We parkeerden daarna de auto in de gratis overdekte en beveiligde Renaissance Parking van Willemstad. Dat het overdekt is en dat je daarom dus terugkomt in een lekker frisse auto, daar denk je van te voren misschien niet over na, ik in ieder geval eerst niet, maar vanaf nu wel. Vanuit daar was het maar een paar minuten lopen tot het begin van mijn eigengemaakte muurschilderingenroute. In 2019 waren Mariska en ik met een georganiseerde wandeling meegegaan, maar nu wilden Timo en ik zelf een rondje lopen. Dat is misschien wat chaotischer (Oh nee, toch die straat terug!) maar wel leuker, omdat je je eigen tijd kunt indelen. We begonnen in de wijk Otrabanda (westkant van de Sint Annabaai) en liepen toen de Pontjesbrug over naar Punda. Hieronder een impressie.

Op Curaçao is het een traditie om je huis niet wit te schilderen (lekker fris in de hitte), maar in een kleurtje te schilderen. Er is een leuke aflevering van Klokhuis, waarin hierover wordt verteld. en op internet staat dit:
Tot in het begin van de 19e eeuw waren de huizen in Willemstad bijna allemaal wit, vanwege kalkpleister. Er was destijds een arts die veel oogproblemen in zijn praktijk kreeg en dacht dat het kwam door de reflectie van de zon op de witte huizen. Hij vroeg daarom aan de gouveneur of de huizen niet in een kleur geschilderd konden worden en dat werd daarna zelfs de wet! De wet bestaat nu niet meer, maar de huizen worden nog steeds in kleuren geschilderd.





De beschilderde huizen geven natuurlijk ook de kans aan creatievelingen om er iets extra moois van te maken. In sommige wijken zijn ze nu zover dat er veel muurschilderingen (murals) worden gemaakt om een impuls van trots en bewustwording te geven. Als je op Curaçao rondrijdt, zie je veel verloedering en afval. Door op plaatsen in de wijk waar veel afval wordt gestort een mooie muurschildering te laten plaatsen, krijgt zo'n vies hoekje een andere uitstraling en worden er minder vuilniszakken gedumpt. Deze Wikipediapagina gaat hierover en ik wil speciaal deze pagina uitlichten omdat je dan kennismaakt met één van de kunstenaars.
 




Tijdens deze wandeling kocht ik bij een winkel in Punda een grote stapel ansichtkaarten. Ik stuur wel verjaardagskaarten, kerstkaarten en in coronatijd wat aandachtskaarten, maar leuke vakantiekaarten komen er bijna niet meer van, omdat je tijdens zo'n vakantie contact houdt met het thuisfront door appjes. Dat gaat veel sneller dan een kaart, want dat kan dagen duren en dan ben je alweer thuis. Deze keer bedacht ik dat het leuk was om de kaarten te kopen op Curaçao, te schrijven in de tijd dat je op het vliegveld zit te wachten en te versturen in Nederland. Zo gezegd, zo gedaan. 50 kaarten voor € 25.

Omdat het ontbijt zo uitgebreid en goed is, hebben we 's middags niet vaak echt trek in lunch, maar nu we neerstreken op het nog lege terras van de Grill King, bestelden we na de cola's toch ook maar een hamburger (€29 alles bij elkaar). Direct aan zee, met het water klotsend tegen de rotsen, zittend in de schaduw, maar kijkend naar de zon, was het een heerlijke lunch. Terwijl we daar zo zaten te eten, kwam er iemand uit de keuken die een stuk verderop wat slachtafval (het vet dat van het vlees was gesneden) in de zee gooide en in de schitterende golven zagen we het silhouet van meerdere supergrote vissen. Hun rugvinnen staken een moment boven het water uit en ze leken wel van haaien...!



Op de terugweg konden we niet over de Pontjesbrug, omdat die geopend was voor het passeren van een groot schip. Die kunnen allemaal wel onder de Koningin Julianabrug door, want die is hoog genoeg, maar de pontjesbrug is flexibel en kan via een kant open. We gingen dus op een ferry naar de overkant (het water bewoog best hard en ik ben zeeziek, maar het ging snel) en vanaf daar zagen we marineschip de Zr.Ms.Friesland langs varen.

Vervolgens reden we naar het hotel, terwijl Timo op het balkon een biertje dronk, ging ik even een duik nemen in het zwembad, daarna liepen we samen naar het strand en eenmaal terug gingen we óók nog in bad. Héérlijk. Vanwege de grote en late lunch hadden we weinig trek, dus ik haalde één pizza op bij strandtent Blend (€ 13) en die aten we samen op, op het balkon. Om 21:30 gingen de ogen dicht.





Zondag 20 februari
Vandaag ben ik begonnen met een duik in de zee! Nog vóór het ontbijt lag ik in het frisse water van de Caraïbische zee. Het water is superhelder en blauw en heerlijk. Na het ontbijt lagen we eerst nog een tijdje op het balkon met een boekje, want onze na-drie-dagen-Antigeen-test moesten we tussen 11 en 12 laten afnemen. Die regel is tijdens ons verblijf trouwens afgeschaft, maar wij moesten nog wel even gaan. Het ging best snel en bij terugkomst hebben we de hele auto volgeladen met spullen, want we gingen op roadtrip met (snorkel)stops.

1. Sint Willibrordus
De zoutpannen bij Sint Willibrordus waren vroeger onderdeel van de plantages Zevenbergen en Jan Kock. Dit zout van de plantages was in 1634 onderdeel van de belangrijkste reden voor de West-Indische Compagnie om Curaçao te veroveren op de Spanjaarden. Op dit moment zijn de zoutpannen niet meer in gebruik, maar er staan wel vaak flamingo's te eten en nu ook! We zagen 8 mooie roze vogels met hun kenmerkende snavel. Timo had speciaal vandaag zijn flamingopolo aangedaan. Sint Willibrordus heeft ook een kerk die op een heuvel staat en daarom in de wijde omtrek te zien is. Hij ziet er mooi uit met zijn zalmkleur, maar van dichtbij is hij ineens behoorlijk vervallen. Volgens mij wordt die niet meer gebruikt.  

2. Playa Porto Marie
Ik heb op internet gezien dat er 'wilde' varkens wonen op het strand van Playa Porto Marie. Die wil ik zien en ik wil ook op de foto met de varkentjes in de branding. Lijkt me superleuk, als dochter van een varkensboer. We parkeerden op het allerlaatste plekje, liepen naar het uitzichtpunt en maakten foto's van het overvolle witte strand. Oh ja: op zondag gaat iederéén naar het strand, ook de lokale bevolking. Het was superdruk en ik zag geen toeloop van mensen bij een bepaalde plek op het strand, dus waar waren die varkens nou? Eenmaal beneden was er een strandmanager die in paniek riep dat we niet zomaar het strand op mochten: eerst betálen. Ik wilde gewoon weten waar de varkens waren en ze zei dat die er alleen 's ochtends vroeg en 's middags laat zijn... Jammer.

MAAR terwijl we terugliepen naar de auto, zagen we ze alsnog! Het zijn geen wilde zwijnen zoals we ze kennen in Nederland, want het zijn 'gewone' varkens en ze worden ook gevoerd daar. Ze hebben een schaduwplek en een modderbad, dus nogal logisch dat ze daar blijven wonen. In de boom boven de varkens zagen we een Warawara en deze bleef lang genoeg zitten om op de foto gezet te worden. Toen we naar onze volgende stop reden, zagen we ook nog geiten! #dierendag

3. Blauwe Kamer
Een wat minder logische plek om als toerist naar toe te gaan is de Blauwe Kamer. Ik had de site van het Eilandmeisje gevonden en daar staat een prachtig verslag. Onze anderhalveliterwaterfles was helaas al leeg, dus ik wilde bij het bedrijf Let's Go Watersports waarnaast de wandelroute begint, mijn fles vullen. Helaas was er geen betaling met een creditcard mogelijk en dat was het enige betaalmiddel dat we bij ons hadden. Uiteindelijk mocht ik de fles vullen onder de kraan. Dat was aardig.

We liepen eerst het kleine paadje naar het Zwarte Strand. Halverwege staat een bord dat het privéterrein is en dat moet je dan maar negeren (?!) om er toch gewoon te komen. Vanuit daar loopt een breed pad naar de Blauwe Kamer. We klommen een stuk tot een bovengrondse grot waar we onze kleren verruilden voor onze zwemspullen en sprongen in het heerlijke water. Het was warm geweest, dus dit was lekker verkoelend, maar ik zag al dat de golven te hoog waren voor mij. Je moet een stukje onder water snorkelen om in de grot te komen en dat was voor mij te eng. Timo haalde me over om toch te gaan. Op de foto hieronder zie je waar ik achteraf zit en zwaai. Bij de pijl is de ingang van de grot. Het water was best ruw, vond ik, waardoor de ingang van de grot steeds een stukje onder water kwam en dan trok het water weer weg, waardoor er een opening was van een centimeter of twintig. Ik wilde graag precies op dat moment naar binnen, want ik wilde geen water in mijn snorkel en er was ook iemand op internet die had gezegd dat je je hoofd kon stoten aan de rots erboven, dus dat je met je hand op je hoofd naar binnen moet zwemmen. 

Ik deed het. Ik zwom naar binnen. Ik ben geen erg goede zwemmer en tijdens het binnenkomen kreeg ik water in mijn snorkel en bril en mond en neus en overal. Eenmaal binnen golfde het water nog net zo hard als buiten, bovendien werd de lucht steeds samengeperst, omdat die nergens naar toe kon en ik kreeg het niet voor elkaar om mijn bril en snorkel al watertrappelend leeg te gieten. Ik zag een jongen (die met die roze zwembroek) op een rots staan en ik riep dat hij mij moest helpen en dat deed ie: hij trok me op de rots. Ik dacht dat ik dan wel even stil kon staan, maar het water trok zo hard aan me, dat dit ook niet goed lukte. Ik was bang, ik had een hartslag van honderdduizend en ik ademde als een gek. Timo liet me even met rust, dobberde rustig met zijn snorkel naast de rots waar ik op stond, terwijl die Amerikaanse jongen die al voor de zoveelste keer hier was en dus alles al had meegemaakt, op me inpraatte en me vertelde dat ik mijn adem onder controle moest krijgen. Lukte niet. Ik wilde weer uit de grot en gaf Timo de onderwatercamera. Vroeg nog even of die jongen wilde controleren of ik de grot weer uit kwam en dat deed hij. Met stress en angst zwom ik terug en dat ging goed: ik werd als het ware uit die grot geduwd door het water. Bij het stukje rechts, waar die twee mensen vlak boven het water staan, kon je eruit klimmen. Ik zag dat mijn enkel kapotgeschaafd was, bij Timo bleek later zijn knie kapot te zijn: de lavarotsen zijn erg scherp. Ik ging boven in de grot uit de zon zitten en ik probeerde rustig te worden. Timo kwam achter me aan om te checken of het goed ging, hij maakte nog wat buitensnorkelfoto's en ging zelfs nog een keer eruit en van de hoge rots springen! Wat een moed!

Op Decathlon.nl had ik voor deze vakantie twee nieuwe duikbrillen met snorkels gekocht en Decathlon is een slimme verkoper: die vraagt dan of je er ook een snorkelshirt bij wilt. Dat wilde ik wel, want Timo's rug is in 2005 al eens erg verbrand in de zon tijdens het snorkelen en ik ben ook een bleekscheet die snel verbrandt. We hebben dus twee normale snorkels, maar ook één full-facemask en daar snorkelde Timo steeds mee. Hij was erg tevreden.

De Blauwe Kamer was voor mij het engste en ergste wat ik ooit heb gedaan, maar Timo vond het cool, dus je zult zelf moeten testen wat je ervan vindt, door ernaartoe te gaan en het mee te maken. Tijdens het teruglopen naar de auto kwam de rust pas echt terug in mijn lichaam. We stopten nog op het zwarte strand, waar een groep jongeren met koelboxen en een barbecue bij elkaar kwamen (alles lopend hierheen gebracht!). Timo snorkelde even, ik ging tussen de steentjes zoeken naar schelpen die hier amper te vinden zijn. Eenmaal terug in de auto had ik wel trek, want het was al drie uur geweest en dus trokken we de chips open. Dat werd onze late lunch: chips en water.

4. Playa Grande
Zoals ik in de introductie al schreef, heeft het zwemmen tussen de schildpadden enorme indruk op me gemaakt in 2019. Vandaag was dan eindelijk het moment dat Timo het ook zou meemaken. We reden westelijker en er was een gaatje in een lange rij met geparkeerde auto's, waar we meteen gebruik van maakten. Het was inmiddels vier uur en de vissers waren hun vis aan het schoonmaken, waar de schildpadden op afkomen. Net als de vorige keer was het weer prachtig.

Klik even op een foto, want dan word je doorgelinkt naar een filmpje. Het is net alsof ze vliegen in het water! Er waren ook enorm grote scholen met kleine vissen en een heleboel mooie visjes tijdens het snorkelen.

Restaurant Jaanchies is bekend omdat je er leguaan kan eten, maar helaas waren zij op zondag gesloten. Dan maar terug in de auto en even een korte stop bij een supermarkt. De volgende dag zouden we zo vroeg opstaan dat we het ontbijt gingen missen, daarom haalde ik 4 rare krentenbollen, 4 plakjes kaas, 6 bananen en een pakje fruitsap voor € 4,70 en dat was dan ons ontbijt de volgende dag. We hebben thuis weer alle spullen op het balkon te drogen gelegd en gingen na een frisse douche weer eten bij Restaurant Coast. Waarom zou je ergens anders eten als het betaalbaar, vlak naast de deur, romantisch en lekker eten is, met goede bediening? Tijdens het toetje schoof Mariska aan en we hebben nog fijn zitten kletsen tijdens een drankje. (€ 85 totaal)

Maandag 21 februari
Wel jammer dat ik juist deze nacht zo slecht geslapen heb, want de wekker stond op zes uur, omdat ik om zeven uur in de auto wilde zitten naar de Christoffelberg. Op de site staat dit: It is recommended to start the hike from the visitor’s center, from which it will take approximately three hours to the top. You can also drive your car to the foot of the mountain and start the hike from there, from which it will take two hours. Het zal wel aan mij liggen, maar het lijkt nu alsof de wandeling vanaf de voet van de berg (de parkeerplaats halverwege) nog twee uur duurt naar de top, toch? Daarom wilde ik vroeg gaan: ik stelde me voor dat ik in de hitte van de middagzon terug moest klauteren.
We ontbeten dus met twee rare krentenbollen met kaas en een banaan, namen de rest in de rugzak mee, plus drie keer anderhalve liter (twee liter per persoon wordt aangeraden, maar wij dronken samen maar één keer anderhalve liter) en gingen op weg naar het Christoffelpark en de beklimming van de berg. We parkeerden eventjes rechts bij de entree en kochten twee kaarten voor de entree van het park, inclusief auto (€ 25). De weg naar de parkeerplaats is een eenrichtingsstraat en hij komt uit op een parkeerplaats. Daar zet je de auto neer en dan begin je de wandeling naar de top van de berg. Onderweg is het warm en je bent aan het sporten, dus je zweet. Het eerste deel was nog gewoon wandelen, maar het werd na een halfuur echt klimmen over de rotsen. Het was echt heel tof, maar wel warm en ik begrijp ook wel waarom ze niet willen dat je na 10 uur 's ochtends nog start.




Toen we het laatste stukje klommen, kregen we van tegenliggers steeds bemoedigende woorden: 'Je bent er bijna! Nog maar heel even volhouden! Dit is het echt waard, dus kom op!' Dat was heel leuk om mee te maken. Mariska had ons van te voren gewaarschuwd dat het best gevaarlijk is en dat er meerdere keren per jaar mensen met een helikopter van de berg gehaald moeten worden, omdat ze gewond zijn geraakt. Deze keer gelukkig niet, maar er waren wel een paar wandelaars die hun hoofd hadden gestoten aan een bepaalde tak en hier een hoofdwond aan hadden overgehouden. Haar waarschuwing zorgde er wel voor dat we voorzichtiger waren. Wij kwamen al op de top na 45 minuten, dus de hele wandeling vanaf de parkeerplaats duurt ongeveer twee uur. Niet een enkele reis! Bovenop de berg waaide het heerlijk! We hebben genoeg tijd genomen om foto's te maken, uit te rusten en wat te eten en drinken, voordat we weer naar beneden klommen. Halverwege pauzeerden we nog even en daar zagen we een kolibri! Jammer genoeg was die ook alweer weg toen we uit onze betovering kwamen en de camera wilden pakken. In eerste instantie wilde ik ook nog een 20 minutendurende wandelroute richting de witstaartherten doen, maar we hadden allebei bibberbenen en we waren er wel klaar mee. We reden om een uur of tien al terug naar huis, om lekker op het strand te gaan liggen.

Dat viel letterlijk in het water, want toen ik mijn bikini had aangedaan begon het keihard te regenen! Een echte stortbui die een paar uur duurde en een grote plas water op het balkon achterliet, zorgde ervoor dat ik in mijn boek ging lezen en daarna zelfs een middagdutje deed in bed. Timo ging in bad.
Om half vier was het droog, maar er kwam nog meer aan, precies over 'ons' deel van het eiland. Timo's reactie was dus: wat kunnen we doen aan de andere kant van het eiland? We pakten onze spullen weer in voor een miniroadtrip...

Eerst maar eens tanken. Ik gaf mijn creditcard aan de dame achter het loket, zodat ze voor 40 gulden aan benzine kon 'openzetten' bij tank 6. Helaas, creditcards werden niet geaccepteerd. Mijn pinpassen dan? Die werkten niet. Wat raar! Ik dacht dat ik mijn pincodes was vergeten en ik raakte gestresst. Na wat heen en weer geloop van auto naar loket, bedachten we ons dat ik het gebruik buiten Europa heb uitstaan. Dus ik moest eerst via de Rabobank-app het gebruik in Amerika aanzetten en daarna kon ik gewoon lekker pinnen.

Als je naar de andere kant van het eiland wilt, moet je over die superhoge Koningin Julianabrug. Het is steeds weer gaaf om erover te rijden, omdat je zo ver kun kijken. Mijn plan was om rondom bij het Spaanse Water een paar toeristische trekpleisters te bekijken. We gingen dus naar Fort Beekenburg, vanwaar we goed zicht hadden op het GIGANTISCHE boorplatform dat daar voor de kust ligt. Vanaf daar naar het Quarantainegebouw, dat verlaten is en vol met graffiti zit. Vervolgens liepen we de Kabrietenberg, oftewel Seru Kabritu, op. Vanaf daar heb je mooi uitzicht over het Spaanse Water.





Ten slotte parkeerden we de auto bij Tugboat Beach: dit is een strandje waar vlakbij een gezonken boot ligt, waardoor je er mooi kunt snorkelen. Het meisje dat hier werkte ging ons het hele terrein laten zien met allemaal kunst die te koop was, maar helaas nemen ze hier geen geld aan via plastic kaartjes en wij hadden geen cash bij ons. Vandaar dat we niet op een van haar strandbedjes gingen liggen, maar bij de auto onze snorkelshirts aandeden over de zwemkleding en vervolgens met alleen een handdoekje het kiezelstrand op liepen. Ik heb een kwartier gesnorkeld (geen zeepaardjes gezien, die er wel zouden kunnen zijn) en ben niet tot de gezonken boot gegaan. Timo natuurlijk wel.




Jammer genoeg is ons gave onderwatercameraatje hier stuk gegaan. Er zit zo'n wieltje op waarmee je hem in de juiste opnamestand kunt zetten, maar daarmee is nu een probleem, zodat hij steeds blijft draaien. Jammer, maar hij is natuurlijk ook al sinds 2010 veelvuldig in gebruik.
Op de terugweg kregen we nog een prachtige zonsondergang als uitsmijter. We reden naar het hotel en kregen daar het mailtje binnen dat we allebei negatief getest waren. 's Avonds hebben we weer gegeten bij Restaurant Coast (ik nam twee voorgerechten in plaats van een hoofdgerecht en dat was een lekker plan! € 55 voor twee personen, inclusief drinken, exclusief fooi) en ik schreef daar aan tafel een stuk aan dit verhaal. 



Dinsdag 22 februari
Deze dag hebben we helemaal op het strand en in de zee doorgebracht. Om tien uur hadden we ons ontbijt achter de kiezen en lagen we op een bedje, om één uur haalde Timo de laatste chips uit de hotelkamer en dat was (nogmaals) onze lunch. Om drie uur vertrok hij om in bad te gaan, maar ik bleef nog even liggen. Mijn boek was nog niet uit en er werd een bruiloft op het strand verwacht, dus ik wilde dat wel zien. Het was een vreemde gewaarwording, met slechts 10 gasten en een bruidspaar. Allemaal in pak of lange jurk, hartstikke heet natuurlijk, tussen de toeristen in zwembroek en bikini die allemaal foto's van ze maakten (ik ook). Gelukkig hadden ze goed weer en niet de stortbuien van de vorige dag.

 

Om kwart over vier ging ik ook naar het hotel. Opgefrist en omgekleed waren we klaar voor een etentje met Mariska en Jamie in Willemstad. We waren lekker vroeg weggegaan, zodat we nog wat rond konden wandelen in de avondluwte. Er waren nog gekleurde huisjes en de zon ging onder zodat we mooie silhouetfoto's konden maken. We aten bij Kome en het was een gezellige avond met goed eten, wijn, bier en cola. € 220 voor vier personen. Jamie is kok en hij werkt bij Sal, dus daar zijn we ook nog even naar toe gelopen om te kijken en te kletsen. Het was een fijne laatste avond.





Woensdag 23 februari
Vandaag vertrokken we! Bij Bayside Boutique Hotel hoef je pas om 12 uur uit te checken, dus je kunt 's ochtends ook nog lekker even naar het strand en we gingen nog vóór het ontbijt lekker zwemmen. Dat hoeft niet lang te duren, hè? Een kwartiertje in zeewater rondhangen is ook al lekker, dus dat deden we. Daarna rustig gedoucht en ontbeten, voordat we met de bagage aan de slag gingen. Het fijne aan inpakken na een vakantie is dat je niet zo moeilijk hoeft te doen over netjes inpakken. De koffers waren groot genoeg, dus we hebben veel spullen lekker bij elkaar gedrukt. Ging prima.

Na het uitchecken bleven we nog even rondhangen bij het hotel, omdat we pas om 14:00 uur op het vliegveld hoefden te zijn. Ik begon alvast aan het schrijven van de ansichtkaarten, Timo ging nog even rondlopen. En wat denk je? Hij kwam terug met flamingofoto's! Naast het hotel zit een golfbaan en daar waren flamingo's neergestreken! Superleuk.



We namen samen nog even één club sandwich (€ 13,50) op het terras van het hotel en zijn daarna vertrokken. Auto ingepakt, volgetankt (€ 15 was net te veel), auto ingeleverd en net toen ik verwachtte dat we weer een berg aan papieren moesten laten zien, bleken de QR-codes van onze vaccinaties samen met ons paspoort al voldoende. Ik heb daarna de rest van de kaarten geschreven, terwijl Timo een beetje op zijn telefoon zat en een stuk van een voetbalwedstrijd keek. De nachtvlucht is (altijd) akelig. Je kunt niet goed slapen in zo'n vliegtuigstoel en je komt 's ochtends doodmoe in Nederland aan. Dan is het zaak om de hele dag wakker te blijven en 's avonds pas te gaan slapen, zodat je een extra lange nacht maakt (in mijn geval 12 uur) en dan ben je de volgende dag wel weer goed te pas.

 
Conclusie: Curaçao is nog steeds leuk. Moet je ook eens gaan bekijken.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van Curaçao 2022 hebt gelezen.